TPO’s Zandberg wordt in Mexico vriendjes met Adam Sandler, ondanks al diens kutfilms. Hoewel? Sandler’s nieuwste blockbuster Pixels lijkt alleszins verteerbaar.
Adam Sandler en ik zitten in hetzelfde hotel in Cancun, Mexico. Logisch, want het is de bedoeling dat ik hem hier in het puissante Ritz-Carlton ga interviewen, voor de vierde keer in ons beider carrières, geloof ik. Buiten woedt daarnaast nog een flinke tropische storm (om de hoek vallen nog twee heuse doden), dus indoors kom ik hem om de haverklap tegen.
Bij het ontbijt, waar hij aan mijn tafel even een chitchatpraatje komt maken, in de lift, waar ik wordt getrakteerd op een high-five en ’s avonds tijdens een informeel filmfeestje in de hotelbar, waar we een biertje delen. Natuurlijk, Sandler is ‘working the room‘, zoals Amerikanen dat noemen, maar hij is toch vooral sympathiek.
Wel jammer dat hij aanhoudend kutfilms maakt. Geen Hollywoodster kan namelijk bogen op meer Razzies en vernietigende kritieken dan Adam Sandler, voorheen veelbelovend komiek, zo nu en dan pulpproducent, luie scenarist en schmierend acteur.
Althans volgens een groot deel van publiek en pers. Want net als je denkt dat zijn komedies niet gemakzuchtiger kunnen (Jack & Jill, Grown Ups), dan weten hij en zijn productiemaatschappij Happy Madison blindelings weer een nieuwe ondergrens te vinden met bijvoorbeeld Grown Ups II (III wordt gevreesd) en Bucky Larsson, dat op Rotten Tomatoes een belachelijk uitzonderlijke waardering kreeg van 0 (núl) uit 100.
Bij sommige recensenten waren de negatieve superlatieven ook gewoon op. Al vergeleek The New Yorker zijn oeuvre openlijk met verdelgingsmiddelen.
Toch jammer, want Adam was (is?) een begenadigd filmmaker. The Wedding Singer was écht leuk en even verrassend als geslaagd bleek zijn hoofdrol in de arthouse-darling Punch Drunk Love (79 punten op Rotten Tomatoes!). Uit zijn eigen koker kwam daarna nog Reign On Me, een subtiel grappig drama over 9/11. Met zijn oude lach-maatje Judd Apetow draaide hij nog de vileine satire op de comedy-industrie, Funny People. Ook een prima productie.
“Misschien ga ik nog wel ‘ns terug naar dat meer onafhankelijke werk”, zegt hij in zijn suite, als ik tijdens het officiële interview met TPO.nl heb gevraagd waarom hij zijn talenten nooit meer inzet voor kleinere kwaliteitsfilms. Zijn publicist schiet daarbij in een verwijder-deze-journalist-onmiddellijk-stuip, maar Adam blijft sportief. “Wie weet… Ik besef dat daar nog een doelgroep voor bestaat. Een zeer kleine, dat dan weer wel.”
Waarmee Adam bepaald een punt heeft, want het in Amerika toch nog best succesvolle Jack & Jill bracht alleen al in het openingsweekeinde meer op (25 miljoen dollar) dan het unaniem bejubelde Punch Drunk Love in zijn totale draaiperiode. “En ach”, zucht hij, “ik ben inmiddels immuun geworden voor al die slechte kritieken.”
Om te beetje te zieken, bekent Sandler in het Ritz Carlton, met een knipoog naar zijn persdame, dat hij humor over lichaamssappen ‘natuurlijk onweerstaanbaar’ vindt. “En dat geldt, zo stel ik mij voor, ook voor het grote publiek.”
Toch is zijn nieuwste blockbuster Pixels aanzienlijk verteerbaarder, dan zijn eerdere werk. Het zal er iets mee te maken hebben, dat hij het creatieve proces uit handen gaf aan veteraan Chris Columbus, die een geslaagde kruising is tussen John Hughes (The Breakfast Club, Ferris Bueller’s Day Off) en Steven Spielberg. Chris regisseerde kassakraak-classics als Home Alone, Adventures in Babysitting, Ms. Doubtfire en twee Harry Potters. Pixels is dus geen typische Sandler-Sandler-film, zo beseft Adam zelf ook: “Chris strooide goudstof over ons allemaal. Ik werd er zelfverzekerder van.”
De premisse van Pixels is overigens net zo ridicuul als briljant. In het kort: aliens nemen de vorm aan van figuurtjes uit jaren tachtig-games als PacMan en Donkey Kong en vallen zo de aarde aan. Adam lichtelijk besmuikt: “En ik mag al die Aliens als voormalig en uitgerangeerd game-koning uit de jaren tachtig met een lasergun uitschakelen, samen met een speciaal team.”
Zijn vaste secondant in bijna alle Sandler-films, acteur Kevin James, maakt bijna onvermijdelijk deel uit van dit ensemble, maar Chris Columbus rekruteerde ook de nieuwe (mark my words) John Belushi, Josh Gad en Peter Dinklage uit Game of Thrones. Adam: “Peter is uiteraard een superster. En wat opviel: er was ook chemie tussen ons. Ik durf zelfs te beweren dat we vrienden zijn geworden.”
Dat lijkt een standaard-autocue-verkooppraatje, maar zijn collega’s, die ook in het hotel vastzitten, maken een montere en enthousiaste indruk, onder wie de verrukkelijke female lead Michelle Monaghan, die nog jolig, maar niet minder serieus, naar mij roept: “See you at the poolparty tonight, Holland!” (Helaas kwam daar die avond weer zo’n Caribische stortbui tussen, maar dit tussen haakjes).
Terug naar Adam, in zijn suite. Heeft hij met Pixels zijn ‘groove back’? De bijna 49-jarige vader van twee jonge dochters verzinkt in diep gepeins. Dan: “Ach, dat weet ik niet. Ik voelde mij opeens wel erg thuis op de set, dat heb ik lang niet gehad. Het was fijn om iemand, zoals Chris, te hebben, die anders naar een film kijkt. Hij vergeleek Pixels met StarWars, haha.”
“Hij wilde er gewoon iets te geks van maken, en volgens mij is dat gelukt”, rond Sandler het interview af.
Die middag, als de storm is geluwd en de zon het strand in een goudgeel licht drenkt, zie ik Adam nog één keertje. Hij dartelt in zijn trademark kniebroek in de nog steeds onstuimige branding, net als ik. Steeds worden we door een megagolf opgepikt en in draaikolken van azuur weer het strand op gesmeten. Erg tof. Adam heeft ook kinderlijk plezier. “Joh”, roept hij, zeewater uitspugend. “Vergeet film, dit vind ik veel leuker.”
Pixels draait vanaf 20 augustus in de bioscoop.
