“Ik nodig nooit journalisten thuis uit maar omdat je Amber Helena Reisig kent mag je bij me komen eten.” Het roze meisje dat tegenover me staat is de beruchte kunstenares Katinka Simonse, bekend onder de naam Tinkebell. Amber is een van mijn collega-dichters bij collectief Hongerlief, tevens stadsdichter van Heerlen. Het druppelt langzaam vol, schrijvers, kunstenaars, modellen, en iedereen brengt wat eten of drinken mee. “Zo’n etentje met leuke mensen die elkaar niet kennen doe ik maandelijks”, zegt de gastvrouw, die overigens even in een strak, knalrood jurkje gestapt is. “Wie wil er roze cassis-cider?”
“Die Jeroen Pauw zat te loeren, joh”, zegt de jonge Alexandra Smith die in 2011 debuteerde met de roman Schemervlucht. Tinkebell lacht geamuseerd: “Tja, ik was natuurlijk ook naakt bij Pauw en Witteman hè, voor mijn project, Save the girls.”
“Waar gaat dat over?”, informeer ik. “Ja het is een beetje raar om naaktfoto’s van je zelf te laten zien, maar kijk maar even.”
Filipijnen
Katinka geeft me haar iPhone met knalroze hoesje. Terwijl ik zo ogenschijnlijk onverschillig door de foto’s blader vertelt Tinkebell hoe ze haar grenzen verlegde. “Ik was in Manilla, op de Filipijnen, in een bar waar animeermeisjes zich aanbieden. Ik was de enige vrouw. Er kwamen twee jonge meisjes naar mij toe. Er zijn daar veel ladyboys, ze dachten dat ik er een was. Ik raakte met ze in gesprek en besloot ze te helpen. Ik heb mijzelf in Manilla naakt laten fotograferen, het wordt een kalender, begin november komt hij uit. Ik prostitueer mijzelf zodat zij dat niet meer hoeven doen. De één wil naar school en de ander wil voor zichzelf beginnen, dát snijdt hout. In mijn project Save the World, waar dit een onderdeel van is, stel ik kleine particuliere NGO’s ter discussie, die inspringen op situaties zonder research of expertise omdat ze verblind zijn door wat wij vinden dat daar de standaard zou moeten zijn. Dit keer hoop ik écht een verschil te maken.”
Bontjas
Er is een foto waarop Tinkebell met de bontjas van de vrouw van een nertsenfokker te zien is. “Dat was een donatie van 5000 euro voor het project”, zegt ze trots. “De man is fan van mijn werk.”
“You’re a real work of art, Katinka”, zeg ik. “Yes I am.”
Ik kijk de tafel rond, iedereen luistert geboeid naar haar. “Weet je wat vreselijk was? Ik deed al het ergste wat ik kon bedenken, naakt voor de camera, crashte ook nog de harddisk van de fotograaf. Alles over! Maar ze zijn heel mooi geworden. Van suggestief, als Chicciolina, de pornoster en ex-vrouw van Jeff Koons, tot een kopie van Tracey Emin’s ‘I’ve got it all’. Ik graai honderden balletjes naar mijn onderlichaam. Dat was gênant, ze bleven niet liggen. En sommige zeer expliciet.” Tinkebell kijkt me onbewogen aan. “Bijvoorbeeld alleen mijn billen.”
Opgetuigde slakken
“Ik vind het hier warm”, zeg ik. “Mag ik even in je tuintje roken?” De Zwitserse kunstenaar Moritz Ebinger rookt er één mee. Het hele tuintje zit vol met prachtige opgetuigde slakken. Deze kruipen door de planten, de vensterbanken en het raam. Als ik mijn peukje weg wil gooien kraakt er iets onder mijn voet. Een van Tinkebells versierde slakken ligt zieltogend met gekraakt slakkenhuisje op de grond. “Het ziet er toch nog steeds best vrolijk uit”, denk ik. Moritz kijkt me verschrikt aan: “Je hebt een kunstwerk vermoord.”
“Tja, de slakkenkunst in Villa Zebra”, gaat Tinkebell verder. “Het kunstwerk was nog niet voor bezichtiging open, op aangeven van het museum in Rotterdam. Een journalist van het Algemeen Dagblad was daar niet blij mee en heeft dan maar tegenstanders van mijn werk aan het woord gelaten. ‘Ik creëer zelf wel een rel’, denkt zo’n journalist. De dierenbescherming erbij en zo.”
Katinka haalt verontwaardigd haar neus op. “Je tuin slakkenvrij maken is wel oké?”
‘Ze heeft het over zichzelf afgeroepen’
Het commentaar van AD: ze heeft het over zichzelf afgeroepen door niet met hen te willen praten. Tinkebell heeft hen vervolgens aangeklaagd. Het betreft een expositie over dat sommige dieren automatisch lief worden gevonden en andere totaal niet. Katinka legt uit: “Ik ben vroeger in mijn tuin begonnen met het nummeren van slakken omdat ik ze zo leuk vond en me afvroeg hoelang ze leefden en waar ze allemaal heen gingen. Toen ben ik ze gaan versieren, ze waren zo anoniem. Dit doe ik dus al jaren en de slakken hebben hier helemaal geen last van. Het kunstwerk was een logische stap. Een bos, vochtgehalte op peil, voedsel genoeg, het is een soort terrarium, met 1000 van mijn slakken.”
“TV Rijnmond heeft een tweetal van mijn slakken gestolen en bij de dierenbescherming gedropt. In een afgesloten pot, de sukkels”, zegt het roze meisje. Ik kijk haar aan en denk aan de zojuist door mij vermoorde slak. Het zweet breekt me uit. “Ik ben net op een slak gaan staan”, zeg ik. Tinkebell kijkt me een moment strak aan. “Nu heb ik het echt helemaal verprutst”, schiet er door me heen. Ze lacht. “Ja, dat gebeurt mij ook wel eens”.
Mike Platenkamp is dichter, columnist en cultureel ondernemer. Het beeld is geschoten door Mirjam Muller. Meer over het werk van Tinkebell hier. Dit interview verscheen eerder in Straatnieuws.
