Cairo is het summum van een 24-uurs economie. De meeste grote supermarkten zijn altijd open, restaurants sluiten pas diep in de nacht en om half zes ‘s ochtends een biertje halen bij de lokale slijter is geen probleem. Vorige week werd ik om vier uur ‘s nachts wakker met enorme honger, en een telefoontje en een half uur later stond er een bak stomende Indiase curry voor mijn neus. Sushi, Chinees of Italiaans was ook een optie geweest.
Kortom: in Cairo is altijd wel iets te doen. Behalve tijdens het offerfeest, zo kwam ik een paar dagen geleden achter. Dan is bijna alles dicht. De 24-uurs supermarkt, het benzinestation, ja zelfs de falafeltent om de hoek, die normaal gesproken het klokje rond open is en nota bene tijdens de hoogtijdagen van de revolutie niet dicht ging, zijn gesloten. Vier dagen lang. Oftewel: Ester moet vier dagen lang haar eigen ontbijt klaarmaken. Afzien, voor iemand die nog niet weet hoe ze een eitje moet koken, en doorgaans niet meer in de koelkast heeft liggen dan chocolade en bier.
Samen met een Amerikaanse vriend hang ik op vrijdagavond, de eerste dag van het offerfeest, een tijdje bij mij thuis voorover gebogen uit het raam van mijn appartement op de derde verdieping. We vervelen ons, maar op straat is genoeg te zien. Er komen trossen jongeren langs gelopen. In het half uur dat we naar buiten kijken komen er zeker een paar honderd voorbij gewandeld, terwijl de straat normaal gesproken vrij rustig is. “Ik begrijp het niet”, zeg ik tegen hem. “Waar gaan ze allemaal heen?”
Verveling
“Nergens”, is zijn antwoord. “Alles is dicht. Dit is rondjes lopen uit pure verveling. Het is dat of bij opa en oma op de bank zitten. Nou, dan zou ik ook gaan rondspoken op straat.” Tot mijn verbazing zie ik sommige groepjes meerdere keren voorbij komen. Die lopen wel hele kleine rondjes. Hun enige vermaak lijkt het gooien van rotjes, iedere paar meter een. Het liefst op nietsvermoedende mede-rondjeslopers, zodat die zich het apenlazerus schrikken. Het is een vermakelijk gezicht.
Twee dagen later, op zondag, ben ik met wat vrienden down town. De drukte is enorm. De stoepen zijn afgeladen en rijendik hobbelen mensen – veelal jonge mannen – midden op straat achter elkaar aan. Af en toe barsten een paar mensen in gejoel of gezang uit, wat dan weer door anderen wordt overgenomen en zo de hele straat door gaat. Auto’s rijden er bijna niet, wel verdacht veel motoren met veel te jonge rijders. Het centrum van Cairo lijkt getransformeerd tot ‘s werelds grootste hangplek. Het is Lowlands zonder muziek. Koninginnedag zonder oranje. De havendagen zonder water of boten.
Project X
“Het is maar goed dat ze hier niet drinken”, zegt een vriend, “dan heb je pas echt een zooitje.” Duizenden uitgelaten jongeren op straat zonder vermaak: Project X zou er bij verbleken. Hotelbars zijn een paar van de weinige plekken die wel geopend zijn. Voor normale bars in Egypte is het verboden om alcohol te schenken tijdens het offerfeest, hotels vormen daar de enige uitzondering op. Maar veel buitenlanders gaan voor het offerfeest een paar dagen de stad uit, dus veel klandizie trekken die niet.
Voor mij ook weer een voordeel, want zo kan ik op zaterdagavond een rondje doen langs een paar ‘exclusieve’ bars waar je normaal gesproken zonder reservering niet in komt en daar bovenop een flinke entreeprijs moet betalen. Nu zitten er twee man en een paardekop aan de toog en mogen we gratis naar binnen. De barman heeft zo weinig te doen dat hij na een kwartier al komt vragen of we nog een drankje willen.
Het offerfeest duurt in Egypte vier dagen, dus op dinsdag is alles weer zoals het altijd was. Alle supermarkten en eettentjes zijn weer open en de straten slibben weer dicht met files. Samen met een vriend loop ik dinsdagnacht opnieuw langs een van de ‘exclusieve’ bars. We komen er niet in. “Helaas, we zitten helemaal vol. In het vervolg kunt u beter even bellen om te reserveren.” Was het maar vaker offerfeest.
De komende tijd schrijft journalist en fotografe Ester Meerman vanuit Egypte voor De Buitenlandredactie. Over de presidentsverkiezingen, haar belevenissen en werk in Caïro. Zij blogt al in het Engels op Stories from Cairo. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
