Het Beestmensch is meer dan een journalistieke jacht op de Nederlandse oorlogsmisdadiger Klaas Carel Faber. Het is ook een persoonlijke zoektocht naar de drijfveren van schrijver Arnold Karskens. Missie meer dan geslaagd.
Piet Koning is 22 jaar oud wanneer hij door de Duitse bezetter wordt geëxecuteerd. ‘De meest mannelijke dood (-) die voor een vuurpeleton’, schrijft Karskens over zijn oom van moeders zijde. De Tweede Wereldoorlog heeft zijn sporen getrokken door de familie van Karskens. Eén van die sporen loopt door tot vandaag. Op de vierde mei hangt Karskens de vlag halfstok en verschuilt zich vervolgens op zijn zolder. Tegen achten luistert hij door de vloer naar de televisie beneden, het klokgelui van de Waalsdorpervlakte. De vrees en het verdriet uit de verhalen van zijn familie hebben hun werk gedaan.
Jacht wordt persoonlijke missie
Karskens begint zijn speurtocht naar Klaas Carel Faber in het voorjaar van 2007. Hij heeft dan al contact gehad met andere oud-SS’ers zoals Herbertus Bikker en Heinrich Boere. Bikker wordt eind 2008 dood achter zijn voordeur gevonden, Boere zit sinds eind 2011 een levenslange gevangenisstraf in Duitsland uit. Maar de grote onbekende voor Karskens is Klaas Carel Faber, er is bijna geen informatie over hem te vinden. Karskens beroept zich niet op moraalfilosofische hoogdravende redenen. Het is hem te doen om wraak. “Jou ga ik het lastig maken.”
Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Faber onder meer lid van de Waffen-SS. Ook maakt hij deel uit van de lijfwacht van NSB-leider Anton Mussert en het executiepeloton in Kamp Westerbork. Na de oorlog wordt hij veroordeeld tot levenslang maar weet in 1952 te ontsnappen uit de koepelgevangenis in Breda. Hij vlucht naar Duitsland waar hij lange tijd een ongestoord leven leidt.
Aan die rust komt een einde als Karskens hem in 2007 opzoekt in het Beierse Ingolstadt. Pitbull Karskens gaat met een cameraploeg van EenVandaag bij de jodenjager op bezoek. Die indrukwekkende reportage ziet u hier. Een jaar later zochten de nabestaanden van de slachtoffers van Faber de openbaarheid. Het is SP-Kamerlid Krista van Velzen die de SS’er in 2009 op de politieke agenda zet. Ze wil dat toenmalig minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin (CDA) alles op alles zet om Faber alsnog te vervolgen. Maar daar staat een Duitse wet uit 1943 tussen: buitenlanders in Duitse dienst krijgen automatisch de Duitse nationaliteit. En Duitsland levert haar onderdanen niet uit. Was getekend: Adolf Hitler. April dit jaar – zestig jaar na de ontsnapping – volgt een doorbraak. Het Openbaar Ministerie in Ingolstadt steunt een uiteindelijk Nederlandse verzoek tot strafuitvoering in Duitsland. Fabers advocaat had inmiddels een verweerschrift opgesteld en het was wachten op de beslissing van het Landesgericht: Faber in de cel opsluiten of niet. Dat besluit zou nog voor de zomer vallen. Maar op zaterdagochtend 26 mei hoort Karskens van de vrouw van Faber dat hij is overleden.
Het inlossen van de ereschuld
Karskens legt in het Beestmensch de wandaden van de oorlogsmisdadiger Klaas Carel Faber en de zijnen vast. Maar ook het falen (en soms ook de tegenwerking) van de Duitse en Nederlandse overheid om Faber zijn straf uit te laten zitten. Uit het boek wordt ook duidelijk dat ruim zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog er twee soorten nabestaanden zijn. Niet alleen hun kinderen maar soms ook hun kleinkinderen, tekent Karskens aan. De ene soort wil niets meer te maken hebben met die geschiedenis, de andere gaat net zolang door tot de laatste oorlogsmisdadiger achter de tralies zit. Zij die een ereschuld willen inlossen. Karskens behoort terecht tot die laatste categorie.
Het Beestmensch bestelt u onder meer hier.
