Het was muisstil. Heel Nederland stond stijf van de spanning toen jij begon aan de oefening van je leven. De spanning was voelbaar en de druk enorm hoog. Het was nu of nooit. Het moment waar je dagelijks verschrikkelijk voor afzag, alles voor dat ene doel. Een gouden plak, de ultieme beloning voor een sportman van jouw kaliber.
Bloed
We verplaatsen ons even naar die legendarische dag. Voor velen misschien een doodnormale dinsdag in augustus. Voor jou, Epke, de dag die je jaren geleden omcirkelde in je agenda. Het moest vandaag gebeuren. Je verkondigde dagen later dat je eigenlijk niet heel zenuwachtig was. Onzin natuurlijk, maar jij kwam ermee weg. Ik zat moederziel alleen op de bank te kijken naar al die onmenselijke oefeningen van je concurrenten. Het onderlinge respect was groot. Terecht, maar ook een beetje vreemd. Eigenlijk moet je hopen dat al die klojo’s naar beneden donderen. Een simpele oefening zou dan volstaan, maar dat paste niet in jouw sprookje. Mijn nagelriemen waren inmiddels rood van het bloed toen jij de mat opkwam.
Een oer-Hollandse knakker met een rare voornaam, Epke. Het was alles of niets en het werd alles. Epke Zonderland schreef op die dinsdag geschiedenis. Jij werd de eerste Nederlander die een gouden medaille won tijdens een olympisch turntoernooi. En hoe. Ik vond de oefening prachtig en de landing grandioos. De controle, het lachje en de buiging naar de jury. Alsof je wekelijks met deze omstandigheden te maken hebt. Je stond niet in een aftandse gymzaal, integendeel je stond in een hypermodern complex in London. De hele wereld stemde af om jouw oefening te zien. Het moment waar je jaren naar uitkeek.
Huilend
Nog nooit heb ik zo hard staan schreeuwen in een woonkamer. Springend danste ik door de lege kamer in de hoop dat het zou lukken. Je oefening duurde voor mijn gevoel 7 uur. Ik was bang. Zelfs nadat Hans van Zetten de volgende legendarische woorden sprak: “En hij staat. Ik sta. Het is ongekend.” Epke Zonderland had zojuist de oefening van zijn leven geturnd. Huilend stond ik voor mijn tv. Het ultieme moment en jij deed het. Alles wat kenmerkend is aan een groot sportman kwam op dat moment bijeen. Je was zo verdomd overtuigd van eigen kunnen, althans dat straalde je uit. Iedereen die de oefening live heeft gezien, zal dat nooit meer vergeten. “Waar was jij toen Epke geschiedenis schreef?” een vraag die de komende jaren veel gesteld gaat worden. Toen begon het wachten op de eindscore.
Het duurde dagen, weken voordat het scorebord de verlossende woorden sprak: ……. GOUD! Dat kon niet meer misgaan en het ging ook niet meer mis. Epke Zonderland won op fenomenale wijze de finale aan de rekstok. De hele wereld stond versteld door deze onmogelijke oefening. Britten, Duitsers, Amerikanen wisten niet wat ze zojuist gezien hadden. Zelfs de Chinezen werden gek, al verstond ik daar natuurlijk geen hol van.
Geluk
De gouden oefening werd overigens geweldig verslagen door Hans van Zetten. De commentator reikte net als Epke tot ongekende hoogte. Zijn oprechte enthousiasme was aangrijpend en over zijn kennis van zaken bestaat geen twijfel. Samen zorgden jullie voor het mooiste sportmoment in mijn leven. Mocht het Nederlands elftal nooit Wereld- of Europees kampioen worden dan was de gouden oefening van Epke Zonderland in London hėt sportmoment van mijn leven. Onlangs fantaseerde je samen met Matthijs van Nieuwkerk over vier vluchtelementen achterelkaar. Matthijs daagde je uit, maar je bleef zoals altijd cool en vriendelijk. Toch? Nog geen dag later hing je aan de rekstok en deed je vier vluchtelementen achterelkaar. Foutloos. Achteloos.
Het zag er imposant uit en het stelde me gerust. Alle aandacht en snabbels hebben geen invloed op je gehad. Je bent nog steeds de sportman die ik zo hoog heb zitten. Ik liet een traan, begon te lachen en genoot intens van het geluk van ‘onze’ Epke. Onze Fries met zijn gekke fratsen aan de rekstok. Sinds die legendarische dinsdag in augustus hou ik van je. Als sportman en als persoonlijkheid. Tot in Rio de Janeiro, Epke.
