De eerste dag van Lowlands begint flink warm. Wie het de nacht van donderdag op vrijdag laat heeft gemaakt -dit jaar waren enkele tenten op het terrein vast open- brandt vrij op tijd de tent uit. Wakker worden kan traditiegetrouw met yoga, hypergezonde smoothies, de wetenschap of om half één Curtis Harding.
Vorig jaar was het nog de Grolsch, maar sinds Heineken de bierleverancier van Lowlands is, heeft ook de tent een nieuwe naam. Het is aan Years & Years om af te trappen in de bloedhete tent. Deze staat dan ook rammend vol met fans van de band. Het eerste nummer brengt frontman Olly Alexander goed en haalt hij zijn uithalen zonder moeite. Maar als Take Shelter wordt ingezet, zakt het in. Alexander zit er vaak naast. Alleen tijdens de rustige nummers weet hij zijn stem goed te beheersen.
Wie denkt dat Rudimental slechts een DJ met wat ingehuurde zangeressen is, heeft het mis. De Britse band, in Nederland vooral bekend van Waiting All Night, bestaat uit vier man die op tour met een grote afvaardiging komen. Twee zangers, twee zangeressen en een drummer; blazers maken het Britse gezelschap compleet. De groep muzikanten is goed op elkaar ingespeeld. Er worden regelmatig synchroon dansjes gedaan en de timing van de muzikanten is sterk. De tent doet er even over om los te komen, maar halverwege het optreden staat men zelfs ver buiten de tent nog te dansen.
Wat rustiger is het in de India om kwart over vijf. Daar spelen de Britse zusjes The Staves. Folkmuziek met sterke harmonieën. Het is bijna zoet. De dames klinken zuiver en spelen goed. Toch kakt het soms een beetje in. Tussen de nummers zit vaak net even teveel tijd waardoor het publiek gaat praten en zelfs afhaakt. Aan de kwaliteit van de muziek ligt het in ieder geval niet.
De die-hard fans staan al een tijdje vooraan te wachten op Shamir. Een timide jongen komt iets over zeven het podium van de India op. Hij kijkt zijn publiek verleidelijk aan, alsof hij zijn publiek probeert te versieren. Hij begint wat timide met Vegas, maar komt naarmate de show vordert flink los. Net als de tent: publiek in alle soorten en maten staat te dansen. Het plezier straalt van de redelijk jonge band af, en dat is te merken. De India is precies groot genoeg voor Shamir. Al is de kans groot dat hij de Alpha wel aankan over een paar jaar.
Aan het eind van zijn laatste nummer klimt de 20-jarige Amerikaan het podium af en kruipt hij het publiek in. Ruim twintig minuten neemt hij de tijd om met elke fan te knuffelen en op de foto te gaan. Zelfs de beveiliging vindt het fantastisch: Shamir mag zijn sigaretje lekker in de tent oproken.
Wie Paolo Nutini in de Heineken Music Hall heeft gemist, kan vandaag in de herkansing. Nutini speelt een verkorte versie van zijn afgelopen tourshow. Verkort, maar niet met minder passie. De zanger geeft alles wat hij heeft en de grote band doet hetzelfde. Nutini weet dat hij op een festival staat en dus een aantal hitjes moet spelen, maar om niet in saaie meezingers te vervangen, speelt hij New Shoes en Jenny Don’t Be Hasty in een nieuwe, volwassenere versie. Pencil Full of Lead speelt hij wel in de originele versie.
Het grootste applaus gaat naar Iron Sky. Het publiek is bijna niet stil te krijgen na de speech van Charlie Chaplin. Helaas is het uur dan bijna voorbij en komen er nog maartwee nummers. Het had met gemak nog een half uurtje langer kunnen duren, als het aan de Alpha lag.
Lowlands is Lowlands niet zonder randprogramma. In de Oh Mega!, de opvolger van de Titty Twister, is de hele dag Lowlands Science. Er kan onder andere gespeeddate worden, er wordt virtual reality gedemonstreerd en worden er allemaal kleine experimentjes gedaan.
De Romeo staat ook dit jaar weer in het teken van literatuur en kleinkunst. Eén van de theaterstukken is Matroesjka, drie synthesizers en een elektronisch drumtablet. De zang en cabaret wordt gedaan door Lisa Loeb en Janneke Rinzema. Technocabaret, noemen ze het zelf. Ze hebben verschillende types die ze absurdistische gesprekken laten voeren. Vooral het improvisatievermogen is opvallend goed. Niet alleen wanneer ze het gesprek aangaan met het publiek, ook als de techniek laat afweten kunnen ze het oplossen.
Als de microfoon van Janneke uitvalt, blijven ze de Russische bruiden die ze op dat moment spelen. “We zijn zo arm dat we niet eens geld hebben voor een werkende microfoon.” En: “Dank, Poetin!” als de microfoons het weer doen. De techniek zit vaker tegen, tijdens het Lowlandslied valt het licht uit. Iedereen pakt zijn telefoon om de dames bij te schijnen.
In de show van een half uur zit de lijn er nog niet helemaal strak in, maar waarschijnlijk is dat tegen de tijd dat ze op tour gaan en de tijd hebben, helemaal opgelost. Een half uur is erg kort om in te laten zien wat je kunt. Eindelijk weer een vrouwelijk cabaretduo dat wél grappig is.
Beeld: Jelmer Visser
