Jag, Zlatan. Världens härskare. Staat in mijn onderarm gekerfd. Zomaar. Gotische letters. Bam. “Ik, Zlatan. Heerser van de wereld”, staat er. Leek me wel zo toepasselijk. Met een gigantische spijker en inkt. Maori-style maar dan nog gruwelijker. Ik ben namelijk Zlatan en ik heers. Dat mag je best weten. Ik ben Zlatan, Opperhoofd der Apache. Noem mij Winnetou.
Ik snap dat er veel over mij gepraat en geschreven wordt. Dat wordt er natuurlijk sowieso al, maar na mijn wereldgoal afgelopen week in de vriendschappelijke wedstrijd tegen Engeland al helemaal. Voor die omhaal had ik er al drie gemaakt. Zo rol ik namelijk. Dus dat jullie stukjestikkers het over mij hebben, vind ik niet raar. Maar ik kan dat beter. Ik kan namelijk alles beter. Want ik ben Zlatan.
Luister nou even naar me. Dit is geen zielige prietpraat van mijn kant. Maar snappen jullie nog dat die hele Gouden Bal-verkiezing alleen maar in het teken staat van Frodo en die Calvin Klein onderbroekenmodel? Ik dus niet. Ja, ik snap ook wel dat zij de ene na de andere bal tegen de touwen jagen. Maar in wat voor teams doen zij dat? Hè, jochie, zeg me dat is effe. Het is wel wat anders dan of je Iniesta of Özil achter je hebt staan of Urby – fucking – Emanuelson. Dat wordt nog wel eens vergeten.
Overal ter wereld heb ik mij bewezen. Nederland, Italië, Spanje en nu Frankrijk. Eigenlijk ben ik hier al meer dan geslaagd, al speel ik er slechts een paar maanden. Ik kán namelijk niet falen. Feitelijk onmogelijk. Zet dat nou eens af tegen die vorige twee ‘grootheden’. Manneke pis heeft nooit buiten Spanje gevoetbald. Dat hij pas net – na jaren aangekloot te hebben – eindelijk begint te draaien bij Argentinië zegt genoeg. Die mooiboy uit Portugal heeft het inderdaad ook gemaakt bij Sporting Lissabon en Manchester United voordat hij de held in Madrid ging uithangen. Maar daar moest wel eerst flink wat werk aan te pas komen. Als hij die rare capriolen niet had afgeleerd, was hij nooit een van de beste ter wereld geworden. Ik daarentegen doe wat ik wil. Men noemt het fratsen, ik noem het stroken genialiteit. Alsof Jezus Christus hoogstpersoonlijk over het voetbalveld draaft. Ik ben de Messias. Ik, Zlatan.
Men noemt mij ‘gek geniaal’. Dat zie ik als een compliment. Ik krijg het predicaat ‘gek’ omdat ik mezelf ben. Dingen anders doe dan anderen. Mezelf blijf terwijl iedereen wat van me wil. Noem het gek, ik noem het Zlatan. Mijn onmogelijke omhaal tegen Engeland kan je bestempelen als ‘gek geniaal’. Dat begrijp ik zo. Niemand had in die situatie hetzelfde gedaan. Maar niemand anders is ook Zlatan.
Ik vraag u mij niet in een hokje te duwen. Zelfs die andere JC had er moeite mee. Jullie grootste voetballer aller tijden. Hij wist mij in mijn Ajax-tijd te kwalificeren als een goede voetballer met een slechte techniek of een slechte voetballer met een goede techniek. Voor mij was er geen hokje. Ik vraag me af wat hij nu van me vindt. Aan de andere kant boeit het me eigenlijk niet. Ik weet wat ik ben: een geniale voetballer met een fantastische techniek. Als dit Cruijff z’n visie over talenten is, dan ben ik benieuwd hoe die club het zal doen in de toekomst.
Ik, Zlatan, ben vrij en zal altijd overwinnen. God heeft mij niet voor niets de neus van een havik gegeven. Ik ben een roofvogel. Al win ik niks, nog steeds ben ik een winnaar. Dus ja, eigenlijk kan die hele Gouden Bal me gestolen worden; ik weet toch wel dat ik de beste ben. Ach, het zal allemaal wel. Mannelijker dan mij vind je niet. Terwijl ik drie vrouwen tegelijk pak, pulk ik met een botte mes een splinter onder m’n huid vandaan. Nu jij weer.
Door schade en schande ben ik beland waar ik momenteel sta. Degene die denkt dat ie het meest compleet is, is juist het tegenovergestelde. Niemand is perfect. Ik maak liever fouten waarvan ik leer dan dat ik nooit een fout maak. Ik heb nu al mijn fouten gemaakt; ik ben uitgeleerd. Ja, dat betekent dat ik perfect ben. Ik kan namelijk alles. Want ik ben Zlatan.
