Wanneer iets een hit wordt, lijkt ieder commercieel wezen daar op mee te willen liften. Teren op andermans succes. Wanneer je immers niet creatief genoeg bent om je eigen succes te creëren, kun je maar beter gebruik maken van de successen van anderen. Het grote succes van E.L. James is de laatste maanden onuitputtelijk misbruikt. Vijftig Tinten Grijs –onbeschaamde en verslavende vrouwenporno– duikt overal op. Wie een boekwinkel binnen stapt ziet een kast vol titels als Vijftig Tinten Thuis en Vijftig Tinten Genot. Ik krijg zelfs mailtjes van kledingketens die adverteren met ‘de vijftig tinten kleding’ die zij in de schappen hebben hangen. Het is niet meer dan tenenkrommend, misbruik makende, commerciële ongein wat er gebeurt met de titel van E.L. James. In mijn optiek is het in sommige gevallen ook absoluut overbodig. Zoals bij het boek Prinses Lolly.
Pubers met seksuele obsessies
‘Prinses Lolly is de allereerste bangaroman en het hardcore Nederlandse antwoord op Fifty Shades of Grey’. Deze zin is te lezen op de kaft van het slechts honderdelf pagina’s tellende boek. Een zin die had mogen stoppen na het woord bangaroman. Dat is het namelijk. Verder komt het niet eens in de buurt van het verhaal van de vijftig tinten trilogie. Er is slechts een overeenkomst: seks. De vergelijking met het slecht geschreven Vijftig Tinten doet dit korte verhaal tekort.
Het verhaal in dit boek is schokkend. Na het lezen van dit boek zal je begrijpen waarom de auteur voor een pseudoniem heeft gekozen. In Prinses Lolly maken we kennis met een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten, schokkende waargebeurde feiten welteverstaan. Drie losgeslagen pubers fantaseren in dit boek over seks. Ze gaan in hun uitproberen ver, heel ver. Zo ver, dat iedere lezer zich waarschijnlijk preuts voelt wanneer hij terug denkt aan zijn pubertijd. Desalniettemin valt de obsessieve manier, waarop deze pubers omgaan met hun seksuele gevoelens, niet normaal te noemen.
Is dit echt een waargebeurd verhaal?
Ondanks de confronterende verhaallijn, roept de speelse manier waarop dit boek geschreven is, wellicht een hoop herkenning op van ieders eerste onhandige seksuele ervaringen. Het boek is geschreven vanuit de beleving van de pubers, hetgeen zorgt voor een beter inleven in de karakters maar ook voor hilarische beschrijvingen als: ‘Ze had het zich anders voorgesteld. Meer als een kaars. Of als een HEMA-worst, maar dan recht. Of anders als een warme banaan. Maar dan hard. Maar ze wilde niet laten merken dat ze verbaasd was. Ze moest net doen alsof ze dit al tientallen keren eerder had gedaan. Hij mocht niet weten dat hij de eerste was.’
Hetgeen dit boek zo speciaal maakt, is dat het volledig ongeloofwaardige verhaal berust op waargebeurde feiten. Je ongeloof neemt een loopje met je verbazing. Gebeuren deze dingen echt? Het feit dat Bastiaan de Wit heeft besloten niet te publiceren onder zijn eigen naam zegt voldoende over de ernst van het verhaal. Niemand wil met dit verhaal geassocieerd worden. Toch is het uitermate interessant om te lezen. Luguber of niet, je wilt gewoon weten hoe het afloopt, hetgeen je niet lang op hoeft te wachten gezien de dikte van dit boek. De enige vraag waarmee je dan opnieuw blijft zitten is, is dit écht een waargebeurd verhaal?
