Example. Je zou ‘m kunnen kennen van ‘Changed the way you kiss me’ of ‘Kickstarts’. Deuntjes die je misschien bekend klinken van een of ander housefeest wat je nog vaagjes bijstaat. Maargoed; Example dus. Wikipedia zegt dat ie Engelse rap, techno, folk, dubstep en rock maakt. Ik zou ‘m liever willen bestempelen als Grime-artiest (typische Engelse rap) die een handje vol muziekanten als vrienden heeft. Publiek; hier is Example.
Waarom ik deze kennismaking zo uitleg? Omdat Example maandag zijn nieuwe album heeft gelanceerd. ‘The Evolution of Man’. Het moet staan voor het feit dat hij ouder is geworden, enigszins het kinderlijke stijltje van ‘m af heeft gegooid en dat ie volwassen muziek is gaan maken. Dat klopt, tot op zekere hoogte, maar wat er écht toe doet, is dat dit album totaal niet is wat het zou moeten zijn.
De baas
Het album begint met het nummer ‘Crying Out For Help’, wordt opgevolgd door titeldrager ‘ The Evolution of Man’ en stelt je gerust met ‘Say Nothing’. Drie typische nummers die kracht zetten in de eerste anderhalve minuut van het nummer, en vervolgens dat laten wegebben. Typisch gevalletje ‘hoogtepunt is geweest, klaar ermee’. In deze nummers wordt even verteld wie de baas is, wat je kan verwachten en welke kant Example op is gegaan. De bas wordt nog achterwege gelaten en het komt vooral op de hoge noten van de zanger aan. Amper rap, dus een rustige start.
Nu volgen ‘Blood From a Stone’ en ‘One Way Mirror’. Daar komt de belofte van Example eindelijk terug. De volwassen muziek. Hoge noten, wat pittigere rap (niet bij laatstgenoemde) en melodieën die je de hele autorit blijft naneuriën. De focus ligt op het opbouwen naar het hoogtepunt, wat zichzelf aankondigt met snellere articulatie (lees: keihard rappen). Je laat het werk over aan Example’s doordachte woorden die zich presenteren alsof het zo al jaren is. Teksten die voor je klaar liggen en alleen nog maar gehoord moeten woorden.
Knipoog
Wanneer je het niet verwacht, komt verassing van het album: Come Taste The Rainbow. Of ’t het beste nummer is? Dat weet ik niet, maar dat Elliot (de zanger) hiermee even een knipoog geeft naar zijn eerste album, is duidelijk. Tekst, melodie en rap zijn zo weggekaapt uit de eerste periode van Le Example. Hier is de Engelse feel op 100% en als het kan nog wat meer. Geen overbodig gitaarwerk of leuke melodietjes; “smooth and nice”. Pure rap.
En dan volgt er nog wat saai geouwehoer over seks, liefde en alles wat erbij komt kijken. Ziet het als gepraat van radiopresentatoren wanneer je favoriete nummer op de achtergrond al opstaat. Queen Of Your Dreams, Close Enemies en de eerste minuut van Snakekin zijn wat simpele en erg inwisselbare muziekjes. Maargoed, die duren ook net als de rest maar drie minuten, wat je leidt tot het betere deel van het album. Het laatste nummer.
Dit deel is puur persoonlijke smaak, al is muziek voor iedereen anders, maar het laatste nummer is op z’n minst gezegd awesome: Perfect Replacement, zo luidt de titel. Gitaarwerk te over, pianoakkoorden die je nog tot na het avondeten als je thuis komt bijblijven en een melodie van wauw. Ook rap komt hier weer aan de beurt en niets wordt ten onder gedaan aan de rest.
Toch iets beter
Even serieus: het hele album is door vrienden van Elliot onder de loep genomen. Tunes, de bas, melodieën; noem het maar op, namen als Calvin Harris, Skream, Laidback Luke en Hardwell hebben eraan gezeten. Wanneer je de deluxe version aangeschaft, krijg je nog veel ruwer materiaal waar zijn muzikale kompanen pas echt aan de pas komen, maar hoe dan ook: het zegt wat over de diversiteit.
Ken je Example? Dan haal je dit. Ken je hem niet? Dan zou ik beter zijn derde album kunnen aanraden. Die is toch iets beter.
