Duitsland heeft zojuist de raarste rechtse regering uit zijn geschiedenis gekregen (het kabinet Adolf-I niet meegerekend). Na luttele weken konden bondskanselier Angela Merkel en de grote winnaar van de verkiezingen, Guido Westerwelle van de rechts-liberale FDP, een regeringsakkoord aankondigen dat lastenverlichtingen (vooral voor gezinnen) aankondigt, waarmee de verkiezingsbelofte van de FDP bijna geheel wordt ingelost. De keerzijde is wel, dat de staat in ruil daarvoor met een gigantisch risico op miljardenschulden wordt opgezadeld.
Maar dat mag de pret niet drukken: Merkel blij, Westerwelle blij. Seehofer zichtbaar minder blij. Wie? Horst Seehofer is degene die na de val van het Beierse CSU-opperhoofd Edmund Stoiber via Caligulaiaanse machtsingtriges naar boven is komen drijven. En in tegenstelling tot Angela Merkel, wier opportunisme en inhoudsloosheid haar tot een waardig evenknie van onze eigen Jan Peter maakt, is Seehofer iemand die wel doordenkt over politieke consequenties; dat moet hij wel, omdat zijn Beierse machtsbasis nogal wat dunner is dan die van Merkel. Als alles loopt zoals iedereen denkt gaat de lastenverlichting zichzelf betalen. Als. Horst is in ieder geval geen rasoptimist.
De SPD, net bezig aan ‘een PvdA’ met links en rechts rondvliegende ledematen, kan zijn geluk niet op. Want er is een adder onder het gras. Als de omstandigheden met een dik jaar tegenzitten is het mogelijk dat het hele feest niet doorgaat. Dat zou een enorm gezichtsverlies betekenen voor de verse huwelijkspartners. Erger, het stelt de SPD in staat écht oppositie te voeren, terwijl de kans dat het gruwelijk misgaat voor de coalitie bepaald niet denkbeeldig is.
Guido Westerwelle heeft zich inmiddels in ware FDP-traditie (Genscher, Kinkel) tot minister van buitenlandse zaken laten kronen (een andere term is niet echt denkbaar). Waar in Nederland de combinatie van minister van buza en een vice-premierschap een van de domst mogelijke mag heten (Hans van Mierlo, weetunog?), wordt het in de FDP gezien als een goed symbool van de ondernemersgezinde en internationale uitstraling van de partij, naast de nogal plattelandse CDU.
Jammer genoeg heeft de regering echter aantal zaken aangekondigd die niet helemaal stroken met het traditionele beeld van het liberale gedachtegoed. Meest opvallend is dat er strenger toezicht komt op de banken. Als banken (en overigens ook andere bedrijven) te groot dreigen te worden, zal de regering maatregelen nemen om ze op te delen. Na de deregulering onder de sociaal-democraten moeten het uitgerekend de liberalen zijn die de teugels weer aanhalen. Dat zal, ondanks het begrip voor zo’n maatregel na de financiële crisis, hard aankomen bij de sector die traditioneel en bloc de FDP heeft gesteund.
Westerwelle heeft nu nog het voordeel van de twijfel. Maar wie banken een beetje kent weet dat het onderpand altijd kan worden opgehaald.
