Dat jaren ’90 indierock in Wenen aan een nieuwe jeugd is begonnen, was de oplettende Incubate bezoeker de afgelopen twee jaar vast niet ontgaan. In 2013 brak Sex Jams met een energieke combinatie van melodie en dissonante gekheid Cul De Sac af en in 2014 stortte Wolfgang Möstl van Mile Me Deaf in een al even enerverende show bijna met zijn gitaar van de bühne in Extase. Twee bands die naar alle waarschijnlijkheid de pech van Heidi hebben; Oostenrijk wordt niet geassocieerd met gitaarrock en hoeveel de bergen er ook van zullen leven, internationaal worden de bands maar matig opgepikt en snel vergeten. Dit ondanks de heerlijke platen die beide bands maken.
Ook dit jaar is Wenen weer aanwezig op Incubate, dit jaar in – onder andere – in de vorm van M185, een kwintet dat even goed de muzikale wortels in de jaren ’90 heeft. Bas gedreven indierock waren in bands als Dinosaur Jr., Sonic Youth, Girls Against Boys en Soul Coughing in door echoën. Nee, de originaliteitsprijs gaat M185 niet winnen, maar voor hoeveel (stoner, droner en) garagerock bands die de laatste jaren in blik over ons worden uitgestort geldt dat wel? Wat telt is dat Everything Is Up binnen de stijlkaders van wat muziekjournalisten aanduiden als ‘indierock’ een erg lekkere en pakkende plaat is.
Zo opent Everything Is Up direct met een energiek snerpende danshit waar hoekige gitaren gecombineerd met swingende bas en jagende saxofoon direct dwingen tot dansen. Dansen dat na ‘Russel’ – zo heet de opener – meteen kan worden doorgezet in ‘Soon’, zij het op een rustigere beat en met meer dissonanten in de slackergitaren (J Mascis, iemand?). In ‘ShShSh’ pompt M185 door in een noiserock explosie die doet denken aan Sonic Youth in de Dirty dagen, op ‘L.O.V.E.’ wordt de psychedelica en krautrock opgezocht en even later kun je niet anders dan aan The Stooges denken (nee, geen jaren 1990) terwijl je doorhopt. En zo blijf je bijna de gehele plaat in beweging, rustig swingend, of op volle klappen; Everything Is Up is geen piepkrasknor plaat om op stil te zitten, maar vooral een album vol swing. Een absolute aanrader voor iedereen die van een dansje houdt én – net als ik – geen genoeg kan krijgen van die jaren 90 indie- en noiserock adepten, jong én oud. (Had ik al gezegd dat 4 september deel vier van de Unwound-reissue boxen uitkomt?).
Dit artikel verscheen eerder op het weblog van Sounds Tilburg
