Chinese vijfjarenplannen hebben iets wat in de Europese Unie ontbreekt. Visie, daadkracht en flexibiliteit. ‘Hoe kunnen Europeanen begrijpen dat wij die toppen in Brussel hebben? Wanneer we praten over honderden miljarden om de banken te redden. En dan teruggaan naar Brussel om over de arme mensen te praten terugkomen met een ‘negatief’?’.
Dit is geen citaat van anti-Europese retoriek van Geert Wilders. Noch van President Rutte om de rechtse kiezer binnenboord te houden. De plenaire sessie van het Europees Parlement van woensdag toonde keihard aan dat interne hervormingen in de EU dringend noodzakelijk zijn. Hoe kan je effectief opereren in een debat van 750 parlementsleden, 7 partijen en het belachelijke aantal van 55 sprekers?
Sun Yat Sen en het optimisme van China Daily
Sun Yat Sen was een drijvende kracht achter de Xinhai revolutie in 1911 die het einde betekende van de Chinese keizerlijke dynastieën. Hij wilde een staat met de macht aan het volk. Een van zijn initiatieven was het lanceren van het dagblad China Daily in Hong Kong op 25 januari 1900. Dat is nu een staatsblad van communistisch China en wordt dus in Europa regelmatig neergezet als spreekbuis van de censuur. Met hoofdzakelijk optimistische verhalen. Dat klopt niet meer op dezelfde manier als tien jaar geleden, zoals deze week bleek op de schitterende foto van het enkele huis midden op een snelweg in de provincie Zhejiang. Omdat de eigenaren weigerden het te verlaten. Ondanks deze bizarre constructie zou je willen dat iets van die combinatie van optimisme en verzet overslaat naar hier en Europa weer terugbrengt als leidende wereldgemeenschap.
Barosso: ‘Things do have to change in Europe’
Dat zei de voorzitter van de Europese Commissie Manuel Barosso woensdag in de zitting van het Europees parlement. In een bevlogen toespraak waarin hij nog net niet met schoenen gooide. Het Europarlement was bijeen als voorbereiding op de top van Europese staatshoofden die hun eigen keizerrijkjes weer prima verdedigd hebben, zonder een besluit te nemen. Parlementslid Alexander Alvaro vatte de aanstaande mislukking goed samen: ‘Het is weer ‘Greyhound Day’. Elke zeven jaar hebben we dit debat en de lidstaten zijn fundamenteel zelfzuchtig’. Jutta Haug van de Progressieve Alliantie: ‘Iedereen wil iets eten, maar niemand wil daarvoor koken. De Europese Raad handelt niet als een Europese constitutie, slechts als een conglomeraat van 27 stukjes nationale identiteiten proberend iets in elkaar te prutsen.’
IJzeren Gordijn
Dat de Berlijnse muur in 1989 is gevallen lijkt in de berichtgeving over de Europese Unie 23 jaar later nauwelijks verschil te maken. Ok, het aantal lidstaten is uitgebreid naar 27, komend jaar 28. Maar in de krant lezen wij nog steeds voornamelijk wat Duitsland, Engeland en Frankrijk vinden. Is er iemand in Nederland die een Oost – Europese parlementariër bij naam kent? Ik noem er een. Jan Zahradil uit de Tsjechische Republiek. Hij riep deze week: ‘Stop this travelling circus from Strasbourg to Brussels.’ Je hoeft hem daarvoor niet te belonen met de originaliteitsprijs. In het Nederlands parlement werd die vraag deze week ook weer gesteld aan minister Timmermans. Als in Groundhog Day. Al tientallen jaren. Ga ik dat nog meemaken? Wanneer stopt het egoïsme in de EU als leidraad?
Oersaai debat
Het is echt niet alleen de schuld van kranten dat er nauwelijks verslag wordt gedaan wat het Europees parlement bespreekt. Met maar zeven politieke partijen plus wat onafhankelijken waren er woensdag na ruim drie uur debat meer dan 50 sprekers aan het woord geweest. Voor de meesten 1 of 2 minuten spreektijd. Iemand moet ooit bedacht hebben dat dit goed is voor de Europese, lees nationalistische democratie. Je moet als parlement spreken over een volstrekt ontoereikende begroting van 1000 miljard, volkomen gefixeerd voor de komende zeven jaar. Los van enige economische of politieke ontwikkeling in de tijd. Voor de belangen van 500 miljoen Europeanen. Is het gek dat een Telegraaf lezer daar geen boodschap aan heeft? Nee, natuurlijk niet. Waarom niet een spreker per partij met tijd voor een echte visie? In China kent men veel tussentijdse evaluaties van het vijfjarenplan, in Europa uitstel van een besluit over een radicaal dichtgetimmerde, uitgeklede begroting voor zeven jaar. Dat is democratie nu.
Na 2014 herschikking Wereldorde
In 2014, met de nieuwe Europese Commissie en de terugtrekking van troepen uit Afghanistan zal pas echt blijken hoe de verhoudingen in het geopolitieke spectrum er bij liggen. Over de hervormingen in China ben ik optimistisch. In tegenstelling tot Europa hebben alle leiders daar in lange carrières functies in het hele land gehad en zijn dus ook in staat meer te overzien dan de provincie waarin ze geboren zijn. En daar naar te handelen. Obama zal het lastig krijgen, de afrekening van twee oorlogen vol schendingen van internationaal recht kan niet zonder nieuwe strijd om het leiderschap in de wereld plaatsvinden. Als Obama op tijd de suggestie van zijn opponent Romney overneemt dat zij zich moeten focussen op relaties met Latijns-Amerika is dat niet onoverkomelijk. Romney zei dat in het laatste buitenlanddebat voor de presidentsverkiezingen. Wie denkt in Europa op het gebied van hervormingen beter af te zijn dan in het ondemocratische China miskent de totale inertie die hier heerst versus het Chinese begrip en gevoel van urgentie dat het zo niet langer door kan gaan. En leiders die op hun grotere taak berekend zijn. De enige troost die wij hebben is dat de situatie in het Midden Oosten nog beroerder is en de veranderingen daar nog meer regeringen de kop gaan kosten.
Valt er nog iets te lachen?
Men kan zich afvragen of er in de EU net als in de geschiedenis van de VS een burgeroorlog nodig is om werkelijke hervormingen tot stand te brengen. Waarom heeft de Europese Commissie 8 vicevoorzitters op 26 commissieleden? Waarom is veertig procent van het budget van de EU bestemd voor landbouw? Dat is toch boerenbedrog. En kan het ophouden dat Mario Borghezi aan de Europese Commissie moet vragen dat desperate Italiaanse middenstanders zelfmoord plegen en hij er op moet wijzen dat er Europese fondsen zijn gegaan naar nauwe relaties van de leiders van de mafia? Ja, er viel iets te lachen in het Europese Parlement woensdag. Na ruim drie uur. Guy Verhofstadt knalde de Euro-sceptische parlementariër Nigel Farage voor zijn hoofd. Hij wees op de schande dat deze man al jaren niet deelneemt aan de zittingen van het fisheries committee waar hij deel van uit maakt, maar wel voor betaald wordt. Daar lachte Farage om. Als enige. Zijn vrouw staat op zijn loonlijst.
Reacties? Stuur een email [email protected]
