Wie herinnert zich EénNL nog? De partij deed mee aan de Tweede Kamerverkiezingen van 2006. Waar de PVV een klinkende overwinning behaalde, haalde EénNL de kiesdrempel niet. Aan de boegbeelden zal het niet gelegen hebben: Marco Pastors was wethouder en partijleider van het succesvolle Leefbaar Rotterdam en LPF-Kamerlid Joost Eerdmans was de enige LPF-er die geloofwaardig was gebleven. Pastors en Eerdmans konden zich met recht beroepen op de erfenis van Pim Fortuyn. Maar hun avontuur eindigde in een totale mislukking.
Trots op Nederland deed in 2010 mee aan de Tweede Kamerverkiezingen. Partijleider Rita Verdonk had ooit hoge ogen gegooid als kandidaat-lijsttrekker voor de VVD en had bij de start van Trots op Nederland goed gescoord. Maar er bleef uiteindelijk niets van haar aanhang over. In enkele gemeenten was er succes, maar landelijk bleef dat uit. Daarom fuseerde Trots op Nederland met de net opgerichte Onafhankelijke Burgerpartij van Hero Brinkman tot het Democratisch Politiek Keerpunt (DPK). Maar ook deze partij mislukte.
Deze week werd bekend dat Trots op Nederland toch zelfstandig doorgaat zonder Hero Brinkman. Dat is een hopeloze poging de partij nieuw leven in te blazen. Geen rechtse Nederlander zal ooit uit volle overtuiging op Trots op Nederland stemmen.
Genuanceerde PVV-varianten
EénNL, DPK en Trots op Nederland zijn allemaal genuanceerde varianten van de PVV. Ze hebben soortgelijke, maar gematigder standpunten op terreinen als immigratie, integratie, veiligheid en Europa. Ze formuleren deze verstandiger, genuanceerder of vriendelijker. Ze zien bijvoorbeeld de islam als een probleem, maar geloven wel dat moslims een gematigde variant van de islam kunnen aanhangen, waar Wilders dat onmogelijk acht. De vraag voor dit soort partijen is: kun je rechtse kiezers overreden op een partij te stemmen die deze nuance naar voren brengt?
De PVV-kiezer is gevoelig voor nuance. Twee jaar interviews met PVV-kiezers laten zien dat zij genuanceerd denken, juist over zaken als de islam en de multiculturele samenleving. Zij zeggen dat de voorstellen van Wilders te grof, ingrijpend en idioot zijn, en daarmee niet realiseerbaar. Deze kritiek zal gematigde partijen als Trots op Nederland als muziek in de oren klinken, want ze lijken een goed en realistisch alternatief te bieden. Maar het idee dat ze een gouden toekomst tegemoet gaan is onjuist: PVV-kiezers met kritiek zijn geen stemmers op Trots op Nederland.
Resultaat zien
Rechtse kiezers willen verandering. Zij willen harder beleid op het punt van immigratie, integratie, veiligheid en Europa. Ze kunnen kiezen voor de genuanceerde aanpak van Trots op Nederland en de onrealistische, idiote aanpak van de PVV. Ze zullen toch massaal de PVV opzoeken. Zij stemmen niet op gematigde partijen omdat zij weten dat Nederland een coalitieland is en dat verkiezingsprogramma’s nooit worden uitgevoerd. Hoe goed het verkiezingsprogramma van Trots op Nederland ook mag zijn, het maakt niets uit. Dat geldt ook voor het onuitvoerbare programma van Wilders.
In de ogen van rechtse kiezers kun je verandering niet bereiken met realisme en compromissen, maar met harde standpunten, confrontatie en lawaai. Je moet door harde uitspraken andere partijen dwingen hun standpunten te heroverwegen. Die partijen zullen nooit de PVV kopiëren, want Wilders is een idioot. Maar ze zullen wel opschuiven in de richting van meer realistisch rechts beleid, een soort Trots op Nederland dus. Rechtse burgers stemmen PVV, want als Wilders aan invloed wint komt er beleid zoals Trots op Nederland dat voorstaat. Trots op Nederland is daar niet voor nodig.
Chris Aalberts is onderzoeker politieke communicatie. Onlangs verscheen: ‘Achter de PVV: waarom burgers op Geert Wilders stemmen’.
