Door Wierd Duk voor Vrij Nederland
Op een snikhete dinsdagochtend in augustus besloot Gabrielle Funke (77) uit de Berlijnse wijk Wedding om de handen uit de mouwen te steken. De gepensioneerde lerares Engels had in haar krant, de Berliner Tagesspiegel, gelezen over de dramatische toestanden op het terrein van het Lageso, het Landesamt für Gesundheit und Soziales, niet ver van haar woning. Hier, op het terrein van een voormalig ziekenhuis, worden asielzoekers geregistreerd die naar de Duitse hoofdstad komen.
Door de recente enorme toename van het aantal vluchtelingen naar Duitsland – en doordat veel ambtenaren in Berlijn zomervakantie hebben – is die administratie veranderd in een logistieke nachtmerrie. De wachttijden belopen geen uren meer, maar dagen. Gevolg: bij het Lageso bivakkeren honderden asielzoekers in de open lucht. Niet alleen overdag, ook ’s nachts tref je hier groepen nieuwkomers aan: mannen, vrouwen en kinderen, uit Syrië, Afghanistan, Egypte, Moldavië, Albanië, noem maar op.
Gabrielle Funke staat nu voor de derde dag op rij in een noodkeuken op het uitgestrekte terrein fruit en groente te snijden. Dat doet ze samen met tientallen andere vrijwilligers, van wie zeker 99 procent een stuk jonger dan zij.
“Ik voel me zo goed,” zegt de vrolijke, slanke Berlijnse met het kortgeknipte grijze haar terwijl ze met de achterkant van haar hand het zweet van haar voorhoofd strijkt. “Eindelijk kan ik iets betekenen voor deze mensen.”
Ze schuift een paar tomaten door naar haar buurvrouw. “Snijd jij die eens,” zegt ze. Gabrielle heeft tegen haar vriendinnen uit de wijk gezegd ook te komen meehelpen. “Maar zij hebben geen zin in die vluchtelingen. Ik kom om acht uur ’s morgens en ga om twee uur ’s middags weer naar huis met een heel voldaan gevoel. Vanwege het werk en omdat ik hier zoveel leuke nieuwe mensen ontmoet. Maar vooral omdat de bereidheid om te helpen in Berlijn zo groot is.”
Lees de rest van dit bindende leestip-artikel in Vrij Nederland via Blendle >>>
