De familie Al-Assad is sinds 1971 onafgebroken aan de macht geweest in Syrië. Sinds dat jaar gaat het Syrische volk gebukt onder angst en terreur. Zo pakten de veiligheidsdiensten van Assad in april 1981 willekeurig 400 inwoners in de stad Hama op, sommigen niet ouder dan 14 jaar. Allemaal werden ze geliquideerd en in een massagraf gedumpt. Het is nauwelijks te geloven, maar in datzelfde jaar benoemde het Internationale Gerechtshof in Den Haag de Syrische rechter Abdallah El-Khani tot rechter.
Deze vertrouweling van Al-Assad was vanaf dat moment dus actief betrokken bij arresten van dit Gerechtshof. Daardoor kan de vraag gesteld worden hoe rechthebbend deze – overigens meestal niet-bindende – oordelen zijn als rechters uit dit soort regimes deze opstellen.
Dubieuze rechters
In maart 2004 stelde dit Internationaal Gerechtshof – in een niet-bindende uitspraak – dat Israël haar hek op en langs de Westbank moest afbreken. Terwijl dit hek er juist voor heeft gezorgd dat het aantal zelfmoordaanslagen gepleegd door islamitische terreurorganisaties als Hamas, die al decennia lang actief door Syrië worden ondersteund, drastisch is verminderd. Het feit echter dat dit vele mensenlevens heeft gered, mocht het Internationaal Gerechtshof niet meewegen van de opdrachtgever, de Verenigde Naties.
Een andere rechter was Nabil Elaraby, jarenlang een trouw bondgenoot van de verdreven Egyptische dictator Hosni Mubarak. Nabil was in de jaren ’90 zelfs Minister van Justitie onder Mubarak. Wat zijn niet-bindende uitspraken over kwesties in Israël waard als zeer anti-Israëlische rechters zoals de Egyptenaar Nabil Elaraby en de Syriër Abdallah El-Khani in dit Gerechtshof zitting kunnen nemen? Betekent dit dan niet dat het Internationale Gerechtshof haar eigen gezagspositie zo ernstig ondergraaft, en eigenlijk belachelijk maakt?
Mensenrechtenraad meet met twee maten
Een ander markant voorbeeld is de VN-Mensenrechtenraad. Deze VN-organisatie neemt het democratische Israël continue de maat: meer dan 40 procent van alle veroordelingen van de VN-Mensenrechtenraad hebben betrekking op Israël. Dit wordt veroorzaakt doordat Islamitische landen (meest dictaturen) de meerderheid van de lidstaten van de VN-Mensenrechtenraad vormen.
Daardoor zal de VN-Mensenrechtenraad landen als Syrië en Soedan – 2 miljoen doden onder eigen minderheden – niet snel op de vingers tikken en heeft het zelfs nog nooit iets ondernomen tegen de mensenrechtenschendingen in bijvoorbeeld Tibet of Zimbabwe. Meten met twee maten dus, zo stelt zelfs oud-secretaris-generaal van de VN Kofi Annan.
Wat is de VN nog waard?
Tot slot de de Algemene Vergadering van de VN zelf. Deze heeft vorige week de status van de Palestijnse Gebieden opgehoogd naar ‘waarnemend niet-lidstaat’. Onder andere Turkije, dat zelf Noord-Cyprus en Koerdistan bezet houdt, China, dat zelf Tibet houdt, en Marokko, dat zelf de Westelijke Sahara bezet houdt, stemden voor. Net als gewelddadige dictaturen als Noord-Korea, Syrië en Iran.
Wat zijn uitspraken van de Algemene Vergadering van de VN nog waard als dictaturen die zelf land bezet houden en hun bevolking genadeloos onderdrukken, een democratisch land als Israël de voet dwars zetten en zo een nieuwe dictatoriale staat creëren? Want de islamitische terreurorganisatie Hamas mag dan via verkiezingen aan de macht zijn gekomen, democratisch is deze organisatie, die nu de baas is in Gaza, allesbehalve.
Palestijnen schenden Oslo-akkoorden
Daar komt nog bij dat in de Oslo-akkoorden de Palestijnen en Israël zich verplicht hebben om de juridische status van de betwiste gebieden niet te wijzigen. Deze verplichting hebben de Palestijnen door hun aanvraag met voeten getreden. Maar de VN hebben dus zelf meegewerkt aan deze schending van internationale vredesverdragen – die de VN eerder had gegarandeerd.
Ook deze Algemene Vergadering maakt zichzelf dus eigenlijk belachelijk, wat zeer slecht is voor het aanzien van de VN. En een klap in het gezicht voor diegenen die hun hoop op wereldvrede op deze VN vestigen.
Homovriendelijk Tel Aviv versus Damascus
Het wordt tijd dat de VN zich daarom niet langer laat beïnvloeden door het machtsblok van 56 islamitische – meest dictatoriale – regimes als Syrië, Marokko, Somalië en Saoedi-Arabië, en zich niet langer focust op Israël, maar op de echt grote problemen in de wereld. Want die echt grote problemen zijn niet te vinden in het homovriendelijke Tel Aviv, waar Palestijnse homo’s op dit moment naartoe vluchten, en juist wel in bijvoorbeeld het Syrische Damascus, waar de regering al 40.000 burgers heeft omgebracht.
Doet de VN dit niet, dan zal de VN nog meer aan geloofwaardigheid verliezen, totdat uiteindelijk niemand meer naar deze organisatie luistert.
Tom Struick van Bemmelen is voorzitter van Likoed Nederland en oud-lid van de Eerste Kamer voor de VVD.
