De afgelopen week kwam het woord ‘Marokkanenprobleem’ vaak voorbij op mijn scherm. Bij het lezen van allerlei analyses over de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen werd soms wel en soms niet duidelijk dat de drie verdachten van Marokkaanse afkomst zijn. Bij het bekend worden van dit feit was dit voor Geert Wilders een mooie aanleiding om weer een oud stokpaardje van stal te halen en het incident in Almere te plaatsen in een breder maatschappelijk kader: het Marokkanenprobleem.
Ook blogs als Geenstijl of iemand als Joost Eerdmans haakten hier graag op in door te stellen dat we vooral niet moesten doen als er geen Marokkanenprobleem was. “We benoemen de problemen met onze allochtone jeugd nog steeds niet, uit pure angst uitgemaakt te zullen worden voor racist of extreem rechts”, aldus Eerdmans op Radio1 op 5 december.
Terreur van de politieke correctheid?
Ik voelde me direct teruggeworpen naar 2004. Het was het tijdperk van het kunnen benoemen van problemen. In die periode, die begon met de opkomst van Fortuyn, voelde een hele groep zich eindelijk bevrijd om de problemen van de multiculturele samenleving te benoemen. In de jaren daarvoor ging Nederland schijnbaar gebukt onder een censuur waaronder geen kritiek op de multiculturele samenleving mogelijk bleek. Deze censuur was, naar het schijnt, ingesteld door ‘links’, maar ‘rechts’ kon nu eindelijk de problemen benoemen die al te lang verzwegen moesten worden.
Vreemd genoeg horen we dit in 2012 nog steeds. ‘Rechtse’ opiniemakers roepen nog steeds erg graag dat ‘linkse’ media problemen met allochtonen verzwijgen. Elk nieuwsbericht dat niet direct vermeld dat Nieuwenhuizen door Marokkanen in elkaar werd geslagen, maakt zich overduidelijk schuldig aan zelfcensuur, terwijl de echte problemen toch maar eens benoemd moeten worden. Daar komt vaak bij dat mensen die dit geluid dan willen laten horen zich nog steeds gekneveld voelen door de terreur van de politiek correctheid die ze overal ontwaren.
Triomfantelijke siddering door rechts Nederland
Maar laten we eerlijk zijn: dit is misplaatst Calimero-gedag. Joost Eerdmans (over 2004 gesproken) mag elke dag primetime op Radio 1 de problemen benoemen en WNL en Powned maken sinds 2009 deel uit van de Publieke Omroep. De bevrijding van ‘rechts’ culmineerde in het kabinet Rutte 1, met de de facto regeringsdeelname van Geert Wilders. Bij de installatie van Rutte 1 ging er een triomfantelijke siddering door rechts Nederland, en was de bevrijding van ‘rechts’ compleet.
Er zijn geen taboes meer
Het afgelopen decennium stond bol van het benoemen van de multiculturele problemen en het afbreken van allerlei vermeende multi-culti-taboes. Niemand kan nog met droge ogen beweren dat je in de mainstream media niet meer kan zeggen dat het de schuld is van de islam/Marokkanen/Polen/EU/Grieken, deze mening krijgt echt ruim baan. Iemand als Eerdmans is blijkbaar erg gehecht aan zijn underdog-positie, maar ziet niet de ironie van het feit dat hij dit prime time mag roepen op Radio1. Het is blijkbaar toch wat ongemakkelijk als je ingekapseld bent in dezelfde media die je zo graag wil betichten van zelfcensuur.
