De aankondiging in maart werd live uitgezonden. De autorit van zijn hotel naar de O2 Arena in Londen eveneens. En dat alles voor wat wij eigenlijk allemaal al wisten: Michael Jackson zou weer optreden. De megaster kondigde tien bij voorbaat legendarische concerten aan.
‘This is it. When I say this is it, it really means this is it. This is the final curtain call‘, zei de Amerikaan. Of eigenlijk loog hij glashard, zo bleek enkele dagen later. Zoals bekend: de tien concerten werden er vijftig. Ik had tickets voor de vijfde show op 16 juli. Later door verschuivingen werd dat zelfs het tweede concert. Zover zou het helaas niet komen. Michael Joseph Jackson overleed op 25 juni aan een overdosis propofol. De jongste telg uit een muzikale familie werd slechts 50 jaar oud.
Hoogtepunt
De wereld reageerde verbijsterd en geschokt. Mensen renden massaal naar de platenzaak of logden in bij de iTunes store om de muziek van de beste man te kopen. Een fenomeen dat ik nooit heb begrepen. En waarschijnlijk ook nooit zal begrijpen. Maar goed, wie dacht dat het grote commerciële uitmelken van Jacksons dood daarmee wel het hoogtepunt bereikte, heeft het mis.
Allereerst kon ik als houder van vier tickets kiezen tussen volledige teruggaaf, of de tickets alsnog toegestuurd krijgen. Koos ik de laatste optie, dan kreeg ik geen cent terug van de 75 pond per ticket die ik betaald had. Sympathieker zou zijn geweest om alle kaarthouders én hun geld terug te geven én de zogenaamde ‘memorable tickets’ toe te sturen.
High School Musical
Niet veel later maakte Sony Pictures (SPR) bekend een speciale film uit te brengen. Tijdens de repetities was niet minder dan 200 uur aan materiaal geschoten, waaruit uiteindelijk door choreograaf Kenny Ortega (High School Musical) een documentaire was samengesteld. SPR creëerde schaarste door aan te kondigen dat de film maar twee weken zou draaien. De publiciteitsmachine bij de filmmaatschappij draaide vervolgens op volle toeren. Voor ieder lullig feitje werd een persbericht verzonden en ieder verzonden persbericht werd klakkeloos overgenomen. Zelfs door ‘kwaliteitskranten’ als de Volkskrant.
SPR deed daar nog een schepje bovenop door geen persvoorstellingen in te plannen. Normaliter krijgen filmjournalisten weken – zo niet maanden – voor een première de kans een film te zien, zodat zij deze kunnen recenseren en hun publiek al dan niet warm kunnen maken. Vóór de première van afgelopen dinsdag- op woensdagnacht had nog geen enkele journalist de film volledig gezien en kon alleen maar gissen wat het publiek te zien zou krijgen. Een slimme truc natuurlijk van SPR, want door de gecreëerde schaarste namen fans het zekere voor het onzekere en kochten een ticket voor één van de vele bioscoopvoorstellingen.
‘Documentaire’
Begrijpelijk dat journalisten niet de kans kregen de ‘documentaire’ van tevoren te zien. This Is It is namelijk niets meer dan aan elkaar geplakte repetitiebeelden, aangevuld met interviews met betrokkenen. Een commercieel gedrocht zonder enige spanning of opbouw. Natuurlijk is het aardig te zien hoe de vijftig shows in de Londense O2 Arena waren geworden. Maar na een paar nummers repetitie is dat beeld wel duidelijk. En begint ieder stukje repetitie op elkaar te lijken. Ook een kritische noot ontbreekt. Geen woord bijvoorbeeld over Jacksons eigen twijfels of hij de vijftig shows wel aan zou kunnen. Of over het feit dat enkele weken voor aanvang van de reeks concerten het schema overhoop werd gegooid.
In aanloop naar de première van de film, ging Sony trouwens nog behoorlijk voor schut. Maandag 12 oktober kwam de ‘nieuwe’ single met dezelfde titel als de concerten en film uit. Wat bleek: This Is It is al ruim 25 jaar oud en mede geschreven door Paul Anka. Daar bovenop werd het in 1991 al eens uitgebracht door de Amerikaanse zangeres Sa-Fire.
Wie dacht dat alle fans blij zijn met de mogelijkheid een filmisch kijkje bij repetities voor de vijftig concerten te kunnen nemen, heeft het mis. Een aanzienlijk deel van hen kwam in opstand en riep op tot een boycot van de concertfilm. Op een speciale website gaven zij aan dat de film veel te gekleurd zou worden, omdat de wereld niet mag weten hoe slecht Jackson er aan toe was. Zelfs ma Jackson schaarde zich achter de tegenstanders.
Montage
De afgelopen dagen hoorden we alleen maar mensen vertellen hoe fit en vitaal Jackson er wel niet uit zag tijdens de repetities. Dat beste mensen, is de kracht van montage. Zeker wanneer je de beschikking hebt over zoveel ruw materiaal, kun je precies het beeld creëren dat je wilt. Wat bij mij vooral vragen oproept is waarom beelden die waren bestemd voor privégebruik, zo snel na zijn dood openbaar worden gemaakt. En dan ook nog op deze manier, door er flink aan te verdienen. Was een wereldwijd op televisie uitgezonden vertoning niet veel sympathieker geweest?
Over twaalf dagen verdwijnt This It It als het goed is – het zou mij niets verbazen wanneer de voorstellingen ;wegens groot succes’ worden verlengd – weer uit de bioscopen. Ben benieuwd wat Sony en AEG dan weer verzinnen om de dood van de superster verder uit te melken. Of zou dit het dan eindelijk zijn? Please, let this be it.
