Wapperende vlaggen, zenuwachtig aan hun neus krabbende militairen, menigten die hun adem inhouden uit ontzag voor de lange stoet geblindeerde limousines. Als de stoet tot stilstand komt valt de spanning te snijden. De man die uit een van de wagens stapt, is gekleed in zwart pak, draagt een bril, heeft donker haar en een haastige pas. De man wuift en zet met twaalf beveiligers aan zijn zijde koers naar de poorten van het Binnenhof te Den Haag.
Jan Peter Balkenende, de nieuwe EU-president is voor een weekendje terug in Den Haag om zijn oude maatje Wouter Bos, die nu premier is, weer eens te spreken. ‘Zo meneer de pre-si-dent’ zegt Wouter Bos op een licht bittere, maar ook smalende toon, ‘hoe beviel de eerste maand in Brussel?’
‘Z’n gangetje. Weet je Wouter, het is niet eens zo gek anders in Brussel dan in Den Haag wist je dat?’ zegt Jan Peter, zachtjes zijn rug masserend.
‘Goh’ zegt Wouter Bos koeltjes terwijl hij zijn voeten op het bureau legt.
‘Zou… zou, je dat misschien niet willen doen?’ vraagt Jan Peter terwijl hij naar de voeten van Wouter Bos kijkt alsof ze vuurspuwende mondjes hebben gekregen. ‘Ik heb dat bureau nog helemaal gepoetst vorig jaar.’
‘Vorig jaar ja!’ bitst Wouter Bos, ‘toen was jíj nog premier, nu ben ík hier de baas. En dankzij jou moet ik over twee weken al weer weg hier.’
‘Dat weet je niet,’ zegt Jan Peter terwijl hij naar buiten kijkt.
‘Man! Over twee weken zit hier een of andere Pechtold, of een Wilders!’ giert Wouter Bos woest terwijl hij zijn koffiemok op het tafelblad ramt. Jan Peter klemt zijn tanden op elkaar, knijpt zijn ogen dicht en hoopt dat er niks kapot is gegaan.
‘Godverdomme,’ raast Wouter Bos verder, ‘omdat jij zo nodig tóch president wilde worden is over een paar weken de Tweede Kamer gevuld met idioten! Hoor je dat! PeeVeeVee’ers! Daar zit je dan lekker, in je pluche zetel in het Europarlement terwijl je ouwe makkers van de Partij van de Arbeid naar de verdommenis gaan!’
‘Wouter, vervroegde verkiezingen betekenen niet dat jullie je macht kwijtraken’ sust Jan Peter.
‘Jan Peter, we hebben ZES zetels in de peilingen!’ brult Wouter Bos met een maniakale glans in zijn ogen.
Dan gaat de deur van het torentje open en wijst een kleerkast in zwart beveiligersuniform naar zijn horloge. ‘U heeft zometeen een lunch met de directeur van Microsoft meneer de president,’ zegt deze voorzichtig.
‘Nou euh, Wouter, je hoort ‘t. Tot ziens hè,’ zegt Jan Peter zachtjes terwijl hij een ongemakkelijk knikje maakt.
‘Dag meneer de president! Daaag!’ schreeuwt Wouter Bos terwijl de lijfwacht meneer de President naar buiten begeleidt.
Als hij in de wandelgangen Mariëtte Hamer tegenkomt en hij haar hartelijk wil begroeten is het enige antwoord wat hij krijgt een venijnige Hamer-look begeleidt door een sinister ‘verrader,’ alvorens ze kalm doorwandelt.
