Beste Humberto,
Ik snap best dat als je programmadirecteur je vraagt of zijn vrouw in je programma even van zich af mag slaan je niet meteen ‘nee’ zegt. Sterker: als zo’n mevrouw net een kort geding tegen een blad heeft gewonnen in een zaak over haar vermeende cokeverslaving is er beslist sprake van enige nieuwswaarde. Nog sterker: een kwestie die tot de bodem dient te worden uitgezocht.
Nou heb ik even op een rijtje gezet welke vragen jij stelde aan de mevrouw in kwestie, Wendy van Dijk.
“Je kan als zoiets gepubliceerd wordt wel wat doen en je kan niet iets doen. En je weet dat als je wel wat doet dat de vlek waarin je wrijft dan groter wordt. Dat heb je bewust genomen, dat risico?” “Het is wel vaker over je gezegd. Waarom ging juist dit artikel over de rand?” “De rechter heeft vastgesteld dat Quote dit niet zo had mogen publiceren. De schadevergoeding is uiteindelijk 5000 euro. Is dat genoeg voor jou?” “Heb je het gevoel dat dit een marketingplan was van Quote?” “Nu je die rechtszaak gevoerd hebt, is het bevredigend wat er vandaag gebeurd is?” “Is het het waard geweest?”
Nu ben jij natuurlijk een veel betere journalist dan ik. Maar ik vond het toch raar dat je niet ergens in dat gesprek (waarin Wendy handig twee keer haar eigen tijdschrift promootte) even met Wendy de feiten op een rijtje zette.
“Heb je ooit coke gebruikt?” “Wanneer en hoe vaak?” “Is cokegebruik ooit problematisch geworden voor jou of voor anderen?” “Ben je ooit afgekickt van coke?” “Heb je daarvoor in een kliniek gezeten?”
Gewoon, de verplichte nummers.
Want het enige wat die rechter gisteren vaststelde was: Quote heeft onvoldoende bewezen dat Wendy van Dijk in een kliniek zou zijn afgekickt van een coke-verslaving. Daar had jij tenminste haar keiharde ontkenningen aan toe kunnen laten voegen.
Ik ben benieuwd waarom je die kans liet lopen.
Groet,
JanD
