Beste Klaas,
Ik schrok een beetje.
Op 6 oktober was jij in het Drentse plaatje Oranje om uit te leggen waarom je de 140-koppige bevolking van dat dorp 700 extra asielzoekers in de maag ging splitsen. Vijftien dagen later verliet Hilda van der Heide het ziekenhuis.
Zij is die mevrouw die die avond door een stille voor jouw auto werd weggetrokken omdat ze niet snel genoeg opzij ging. Daarbij brak ze haar arm. Ze is inmiddels drie operaties verder, loopt met stalen pennen in haar arm en moet misschien wel een jaar revalideren.
En wat hoorde ze sinds 6 oktober van jou? Helemaal niets! Geen bezoekje. Geen belletje. Geen briefje. Geen bloemetje. Ook niet van de politie. Daarom, zo besloot mevrouw Van der Heide, gaat ze aangifte doen. En hoopt ze op een schadevergoeding.
Las je wat ze zei? “Niet dat ik dollartekens in mijn ogen heb, hoor. Ik ben geen Amerikaan.”
Wat een verademing hè, Klaas?
Iemand die je uit de misère redt, klaagt via een sprekende pop van de staatsomroep over de boterhammen met chocopasta. Iemand die je in de shit brengt, gaat alleen maar uit frustratie een kleine schadevergoeding vragen. Terwijl een belletje genoeg was geweest.
Ik denk dat je wel weet wat je te doen staat. Op naar Oranje, Klaas!
Groet,
JanD
