Yo, Volkert!
Ik hoorde gisteren Henk Bres op de radio en toen moest ik aan je denken.
Het OM heeft op advies van de reclassering besloten dat je niet terug de cel in hoeft voor overtreding van de voorwaarden die verbonden waren aan je vervroegde uittreding. Terecht. Het OM zat zelf namelijk vuistdiep in de enscenering van die foto van jou in De Telegraaf. Dan zou het een tikkie sneu zijn als je vanwege dat plaatje opnieuw de cel in zou moeten.
Dus jij loopt vrij rond. En Henk Bres ook.
Nou ken ik Henk Bres als een uitermate vredelievend figuur (hij is bijvoorbeeld gek op van die kleine kuthondjes), maar jij – en nog wat mensen, voornamelijk in de hoek van pedoseksuelen – zijn toch een beetje het lont in zijn kruitvat.
In zijn biografie heeft ie het over jou. Hier, lees even mee:
We weten niet hoe het leven van Hendrik Bres, van 29 augustus 1952 te Den Haag, zal aflopen. En wanneer. Wat wel zeker is: hij heeft een schrikbeeld. Dat ie, net als zijn vader, eindigt in een verzorgingstehuis. ‘Als Corretje wat overkomt en ik heb mijn hondje niet meer, dan kom ik in een rusthuis. Dan komt er waarschijnlijk een of andere buitenlandse zuster je kloten wassen, dan wordt er tegen je gepraat in een taal die je niet begrijpt, dan krijg je vreten dat je niet lust en als je niet meer kunt lopen, lig je tot twaalf uur in je eigen strontluier. Ik heb daar wel op televisie dingen over gezien. Hoe oude mensen mishandeld worden, dat je met je poten omhoog moet en je kont wordt gewassen. Ik wil dat allemaal niet.’
Daarom denkt hij stiekempjes weleens aan een alternatief. ‘Ik denk dan: ik ben beter af in de bajes. Je wordt één keer per dag gelucht, je mag met een stok in je broek onder begeleiding tripjes maken over het IJsselmeer, je wordt helemaal verzorgd, je hebt je kleurentelevisie, je mag een wipkamer hebben – ook al zal wippen op mijn leeftijd dan niet meer lukken – je krijgt een pornootje op zijn tijd, je kan naar de kerk op zondagochtend, je hebt zoveel dingen. Kortom: je wordt helemaal in de watten gelegd.
Ik lig ’s avonds in bed weleens naar mijn Corretje te kijken als ze ligt te slapen. En dan denk ik: als ik jou straks niet meer heb, dan heb ik niemand meer. Ik ben niet iemand voor de kroeg, voor de sociale contacten. Ik zou nergens heen gaan, ik zou vereenzamen. En ik weet zeker: nergens krijg ik eten zoals bij mijn Corretje, nergens krijg ik zo’n lekker bakkie latte als bij mijn Corretje. Wat moet ik hier dan nog? Ik weet vrij zeker dat het van mij dan niet meer hoeft.
En als dan de keuze is tussen in een rusthuis wachten tot ik mol ben of in de bajes, dan weet ik het wel. Er lopen in dit land een paar figuren rond, zoals Sytze van der V., Ad van den Berg, Benno L. en Marthijn Uittenbogaard, die kinderen hebben misbruikt of kindermisbruik verheerlijken. En er loopt iemand rond die de toekomstige minister-president heeft omgebracht, Volkert van der Graaf. Ik weet wel dat ik geen eigen rechter mag spelen, maar die lui verdienen het in mijn ogen niet dat ze leven. En dan zit ik zo weleens te mijmeren… Stel nou dat…’
Laatst was Corretje vrij ernstig ziek, Volkert. Ik hoop dan altijd maar dat ze weer beter wordt. In de eerste plaats voor haar en Henk, natuurlijk. Maar ook een beetje voor jou. Dat zijn van die momenten dat ik mezelf op politieke correctheid betrap.
Ze duren nooit lang.
Groet,
JanD
