Oproerkraaier Anne Fleur Dekker sleepte afgelopen week columnist Theodor Holman voor de Raad van de Journalistiek en riep het volgende kabinet op seksisme strafbaar te stellen. Seksisme betekent volgens de meeste definities “discriminatie op grond van het geslacht” en is uiteraard allang verboden, in grondwet, burgerlijk wetboek en strafrecht. Juristen mogen uitleggen hoe dat precies zit. Het probleem is dat hardcore feministen als Dekker de definitie graag oprekken en alle onwelgevallige uitspraken strafbaar willen maken.
Was Holman in zijn columns seksistisch toen hij aangaf dat hij Anne Fleur aantrekkelijk vindt en een erectie van haar krijgt? Uiteraard niet. Het zou betekenen dat vrouwen seksistisch zijn als ze opschrijven dat ze George Clooney een aantrekkelijke vent vinden of dat ze van hun barkruk glijden als ze aan Ryan Gosling denken. Was het van Holman seksistisch om te schrijven dat een bepaald soort linkse meisjes ‘ideologische seks’ bedrijven? Natuurlijk niet. Het was een oordeel over een bepaald soort meisjes, zoals je een oordeel kunt hebben over koorballen. Was het seksistisch van Holman om over haar seksualiteit te beginnen? Ook dat niet. Ongepast misschien, en wellicht zelfs strafbaar – als het haar reputatie schaadt -, maar niet als seksisme. Laat staan dat een en ander misogynie was (vrouwenhaat). Holman gaf aan dat hij Anne Fleur begeert, niet dat hij haar haat.
Ter vergelijking: als je als blanke man door een gemiddelde Afrikaanse club heen wandelt, word je geregeld bij je zak gegrepen. Het is even wennen maar geen seksisme. Hooguit racistische stereotypering en aanranding, waar je je als man niet teveel over hoeft op te winden, behalve als het voor volk en vaderland is (analoog aan: ‘Lie back and think of England.’).
Maar nu even in de tegenaanval. Anne Fleur is door Wilders reeds aangeklaagd voor bedreiging. Zou Holman een kans maken door haar voor de rechter te slepen wegens smaad en laster? Vermoedelijk wel. Gaat u maar na: beschuldigingen van aanranding, seksisme en vrouwenhaat. Dat is nogal wat en schaadt Holmans goede naam en eer. Waarschijnlijk ook schaadt het hem in de portemonnee, als hij voortaan minder werk krijgt als verlener van seksuele diensten. Holman is een aantrekkelijke Indo met een wilde haardos, die bij eenzame, rijke dames goed in de markt ligt. De gederfde inkomsten, van nu tot aan zijn pensioen, kan hij verhalen op Anne Fleur.
Meer in het algemeen kunnen we stellen dat de bejegening van mannen af en toe de spuigaten uitloopt. Ongestraft mogen ze voor alles en nog wat uitgemaakt worden. De laatste tijd duikt ook de term ‘mansplaining’ weer op, de idee dat mannen vrouwen altijd op denigrerende wijze van alles aan het uitleggen zijn. Een uitermate irritant idee. Meestal gaat het als volgt: vrouw legt man iets uit, man legt uit waarom hij het oneens is, vrouw beschuldigt man van mansplaining. Precies dat gebeurde er met Anne Fleur bij Pauw aan tafel. Een ander recent voorbeeld was Mounir Samuel die als eerste het woord kreeg in een zaal in de Rode Hoed en uitgebreid uitlegde hoe mannen alleen maar uitleggen. Samuel gaat tegenwoordig door het leven als man maar sprak klaarblijkelijk nog met zijn kut. Schandalig seksistisch.
En er zijn natuurlijk nog vele andere voorbeelden. Mannen die na een scheiding hun kinderen niet meer mogen zien en financieel uitgekleed worden. Mannen die het niet overleven in een vrouwensector als het onderwijs, behalve als ze zelf halve vrouwen worden, met andere woorden: zich voegen naar het heersende matriarchaat. Mannen aldaar die continue commentaar over hun uiterlijk moeten verduren maar het andersom niet in hun hoofd halen om over de obesitas van vrouwen te beginnen, wat een groot probleem en taboe is. Het is bekend dat mannen met de leeftijd interessanter worden en een karakterkop krijgen en dat bij vrouwen helaas andersom gaat, maar sommige vrouwen maken het wel erg bont, geïnspireerd door het feministische ‘big is beautiful’. Ze verwaarlozen zichzelf en groeien uit tot olifanten. Niet alleen is dat buitengewoon ongezond, het is ook een slecht voorbeeld voor de jeugd. Ongestraft mogen deze vrouwen voor de klas blijven staan.
Of neem een uitzondering op het verbod op discriminatie: de positieve discriminatie. Het leidt tot de meest waanzinnige situaties, bijvoorbeeld een columniste in NRC Handelsblad die haar hoofddoek de meest extreme vorm van feminisme vindt. Niemand zou normaal gesproken met zo’n drogredenering op z’n conto bij een kwaliteitskrant aangenomen worden, behalve dus een allochtone vrouw.
Dan het zogenaamde inkomensverschil tussen mannen en vrouwen: het blijkt een fabeltje te zijn. Het verschil is er gewoon niet (meer). Of amper, als men corrigeert voor verschillende factoren (zie hier over de VS, hier over NL). En laatst bleek ook nog ‘s dat veel meer vrouwen dan mannen geen partner willen die minder verdient. Discriminatie!
Het goede nieuws is dat de meeste vrouwen niets meer moeten hebben van hun extremistische soortgenoten. Slechts 23 procent van de vrouwen in de VS noemt zich feminist (alhier een analyse), in het VK is het nog maar 9 procent. In Nederland zal het niet veel hoger liggen. De meeste vrouwen zijn leuk en lief en houden van mannen. En ze weten dat ze gelijke rechten hebben en dat ze het verder niet moeten hebben van hun verzuurde en uitgedroogde soortgenoten.
Desalniettemin, misschien kan Theo Hiddema een meldpunt voor mannendiscriminatie oprichten, Thierry Baudet een instituut ter bevordering van fatshaming, en Theodor Holman een herenclub ter bestrijding van het matriarchaat.
