Ik zou Eva liefdevol, maar streng toespreken. “Natuurlijk mag je best, in de spanning voor een uitzending, zeggen dat je liever bij Kruidvat wil werken. Maar dat vertel je niet in het openbaar bij Linda. Dat is namelijk onaardig voor alle mensen die in winkels werken of die ander werk doen wat jij verder niet zo prestigieus vindt. Soms moet een mens gewoon een beetje werken voor geld of is dat ouderwets? Onbewust zet je jouw werk op een iets hoger niveau en dat is behalve onwaar ook best elitair. Want zo moeilijk is het niet om vraagjes te stellen aan gasten: als Rutte er is vraag je waarom hij de enige single man ter wereld is die zelf vrouwen afwijst en als Van Basten aanschuift, vraag je waarom hij in Europa Cup Finales wél excelleerde, maar uit bij NAC niet.”
Natuurlijk zou Eva zich – terecht – niets van me aantrekken en me verveeld vragen wat ze – puur inhoudelijk – met haar nieuwe talkshow moet doen. “Moet ik weer die vriendelijke man vragen die zo aardig over wapens kan vertellen? Of zal ik alvast Annemarie van Gaal bellen om iets over de huishoudpot uit te leggen? Weet je wat ik altijd goed vind? Als Joost Luiten er is ook een golfende BN’er vragen. Dan krijg je altijd van die mooie gesprekken over handicaps enzo.” Zuchten zou ik… Een beetje theatraal want daar houden ze van in Hilversum.
“Denk je echt dat kijkers dát geloven? Hoe noemen jullie dat in talkshowjargon? Chemie aan tafel? Dat doorzien mensen direct hoor, die weten best dat het allemaal bij het formatje hoort. Die snappen wel dat een minister altijd even de hits van Joling googlet voor de uitzending. En je weet toch Eva: Jeroen had keihard voor de journalistiek moeten gaan en niet moeten ouwehoeren vooraf over ‘een iets lichter gesprek’. Weet je wat Jeroen had moeten zeggen? Humberto doet de lucht en ik ben van de inhoud. Gewoon om een beetje te plagen.”
Omdat ik toch met Eva aan tafel zat, zou ik doen alsof ik het draaiboek voor haar talkshow allang klaar had. “Het klinkt misschien vreemd, maar wat jij moet doen is het format afschaffen, want daar zijn mensen klaar mee. Dus geen acht-minuten-gesprekjes, fragmentjes of huisbandjes, maar je laat de vorm een beetje vieren. En je kiest voor de revolutie, voor volkomen ongerichte creativiteit, voor gekte aan tafel. Stuur die redacteuren met tien jaar Hilversumervaring naar huis; zet een geflipte journalist, een mislukte Hollywoodster, een oud-jongerenwerker en een jongen van Greenpeace in je redactie. Vervolgens maak je elke dag een feest en alles wat die mensen en jou interesseren wordt onderdeel van het programma.
Dus morgen begin je met een monoloog van vijf minuten over wat de serie Friends voor jou heeft betekend en daarna volgt een groepsdiscussie tussen vijf heel verstandige professoren over de motieven van IS. Kort daarna vertelt Thijs van Bennekom uit Soest over zijn problemen met het vinden van een nieuwe baan: hij is single en kan dús geen huis betalen. Oh ja, en in dat interview moet verplicht de zin zitten: “Kan je een beetje versieren, Thijs? Nee, geen BN’ers met goede doelen, presentatoren met een nieuw programma of mannen die onderzoek hebben gedaan naar zomaar iets.”
Eva zou met haar vrolijke oogjes knipperen en alleen maar zeggen: je bent briljant Bas, had ik jou maar veel eerder aangenomen. Daar zou ik vanzelfsprekend bescheiden onder blijven en alleen zeggen: “Ik was nog niet klaar. Je eindigt elke dag met iets wat jou heeft ontroerd. Dat kan een gedicht zijn, een verhaal van iemand in de tram of een overleden familielid. De volgende dag begin je weer met niks en ben je weer ergens nieuwsgierig naar.”
Natuurlijk: ik was helemaal klaar voor een plekje in de redactie van de nieuwe talkshow van Eva. Maar helaas: “vanwege het grote aantal sollicitanten…”. Ach, misschien is het te vroeg voor een revolutionaire nieuwe talkshow en ik blijf ondertussen gewoon wat stukjes tikken.
