Altijd goed als een volksvertegenwoordiger zich laat zien in de wijk, vooral als er campagne gevoerd moet worden voor zijn zieltogende partij, de PvdA. Ahmed Marcouch moet wanhopig zijn geweest. Hij reisde naar het diepste zuiden van Nederland, op zoek naar een paar zieltjes. In hartje Maastricht ging hij het gesprek aan met bewoners van het Boschstraatkwartier over de overlast van drugsrunners die deze buurt teistert. Blijkbaar was zijn bezoek voor de media niet van erg groot belang, er stond slechts een kort stukje over in de Maastrichtse editie van dagblad De Limburger. Het bleef echter niet ongemerkt bij Maastrichtse politieagenten die over de rooie raakten over wat Marcouch daar zei.
Een diender die ik goed ken en wat mij betreft een voorbeeld is van een govie – zo noemen de Maastrichtenaren liefkozend hun dienaren van de wet – sprak zijn afkeer uit over wat Marcouch had gezegd en door de journalist van dienst was overgenomen in hert krantenartikel.
Marcouch vind onder andere dat er harder en intensiever moet worden gehandhaafd, dat er veel te soft wordt opgetreden, dat er meer gerechercheerd moet worden en als verdachten eenmaal zijn aangehouden dat ze geplukt moeten worden. Boude uitspraken, waarvan ik mij afvraag waarop deze oud-politieman uit Amsterdam zijn mening had gebaseerd. Waar zijn de beloofde wijkagenten per vijfduizend inwoners? Heeft hij een blik dienders voorhanden? Nee hoor.
Wordt er harder en intensiever gehandhaafd en er verschijnt onverhoeds een filmpje van op Internet, dan zijn politici er als de kippen bij om te roepen dat het optreden buitenproportioneel was. Dan heb ik het niet eens over een mogelijke beschuldiging van racisme omdat men etnisch zou profileren. Immers, de meeste drugsrunners in Maastricht zijn mensen met een migrantenachtergrond en dus vaak met een kleurtje. Meer rechercheren? Met welke rechercheurs? Het te geringe aantal zit al jaren tot over hun oren met een berg zaken. Ik kan het weten, want ik was zelf ook rechercheur in Maastricht.
Marcouch pleitte tevens voor meer agenten en een vliegende brigade in Maastricht, maar ook dat Den Haag kwalitatief betere politiefunctionarissen naar Maastricht moet sturen, want die zouden hier hard nodig zijn. De politieman die zijn hart luchtte sprak Marcouch rechtstreeks aan met zijn hartenkreet. Hij zei onder andere dat waar Marcouch werkte, hij direct alle bijstand had die hij zich maar kon wensen als er op de noodklok werd gedrukt. In Maastricht mag je blij zijn met twee auto’s. Daar moeten ze met weinig mensen in zeven domeinen werken. De wijkagent rijdt de noodhulp en zit achter de balie. De agent beëindigde zijn betoog met de mededeling dat Marcouch zich eens moest informeren naar de werkelijkheid alvorens zulke uitspraken te doen. Marcouch suggereert daarmee dat de politiemensen in Maastricht kwalitatief slecht zouden zijn. Marcouch diskwalificeert hiermee niet alleen de politie van Maastricht maar ook de objectieve analyse uit het onderzoeksrapport ‘Handelen naar waarheid’, over de huidige stand van zaken binnen de opsporing in Nederland.
Natuurlijk, het is verkiezingstijd en dan worden vaak dingen gezegd die niet overeenkomstig de werkelijkheid zijn. Marcouch zou er goed aan doen contact te zoeken met de agenten in Maastricht en bij een kop koffie uitgebreid gaan praten over de situatie daar. Dan kan hij de verantwoordelijke minister gefundeerd aanspreken op het gevoerde beleid. Alhoewel, de PvdA heeft in de voorbije regeerperiode zelf meegewerkt aan de bezuinigingen bij de politie, terwijl tegelijkertijd de monsterklus van een reorganisatie koste wat het kost binnen enkele jaren gerealiseerd worden.
Blijft de vraag of Ahmed Marcouch na de verkiezingen nog volksvertegenwoordiger is. Met plaats dertien op de lijst zit hij al op de wipstoel. Voordeel zou zijn dat hij meer tijd heeft om wat vaker een kijkje in Maastricht te nemen. Nadeel is dat hij misschien slachtoffer wordt van etnisch profileren.
