Een van de doelen van Al Qaeda is het herstellen van de islamitische oemma, de wereldwijde moslimgemeenschap. Al Qaeda, en vertakkingen van haar als ISIS, de Islamic State of Iraq and Syria, gelooft niet in democratie, gelooft niet in natiestaten en gelooft dus ook niet in landsgrenzen. Haar ideaal is het islamitisch rijk te herstellen zoals de profeet Mohammed en zijn vier opvolgers dat indertijd vormden.
Het mag duidelijk zijn dat de moderne islamitische staten in de ogen van Al Qaeda ideologisch gesproken allemaal fout zijn. Zelfs het toch door en door islamitische Saoedi-Arabië kan niet door de Al Qaedabeugel. Het land mag dan geen democratie zijn, het hanteert wel landsgrenzen en haar rechtsstelsel is, hoe bizar dat ook klinkt, niet in overeenstemming met de Sharia. Het ondertekenen van internationale verdragen zoals het handvest van de Verenigde Naties of overeenkomsten die gesloten worden met niet-moslimlanden als de Verenigde Staten zijn feitelijk het accepteren en dus respecteren van wetgeving waarvan de oorsprong niet in de goddelijke Sharia ligt: afvalligheid en gedrag dat bij kaffers past.
Het mag eveneens duidelijk zijn dat Al Qaeda nog een lange weg te gaan heeft in het realiseren van haar doelen. Als dat al ooit gaat lukken.
Tegelijkertijd stel ik vast dat het netwerk dat Al Qaeda nodig heeft om haar doelen te bereiken al aardig groot is. De vraag is tegenwoordig niet meer of Al Qaeda zich in een Arabisch-islamitisch land bevindt, maar in welke mate en hoedanigheid. Er is sprake van grote activiteiten van de organisatie in Jemen, Irak, Syrië, Libië en Mali. Minder krachtig is Al Qaeda en aan Al Qaeda gerelateerde organisaties aanwezig in Marokko, de woestijn van Algerije, ze is gesignaleerd in Egypte en kwamen de 11 september-kapers niet uit het vermaledijde Saoedi-Arabië?
Is er in enig Arabisch land sprake van onrust, onlust of oorlog: Al Qaeda is er als de kippen bij om gebruik te maken van het geboden politieke en militaire vacuüm om te proberen haar politieke agenda te realiseren.
Helaas voor de bevolking van de gebieden waar Al Qaeda het voor het zeggen krijgt vertaalt haar bewind zich vooral in het opleggen van de strengste vorm van de Sharia, van Shariarechtbanken en het uitspreken en uitvoeren van de gruwelijkste vonnissen: van handen afhakken tot ophangen. Besturen is niet, zoals de Nijmeegse islamoloog Joas Wagemakers in dagblad Trouw van 7 januari terecht aangeeft, Al Qaeda’s ‘pakkie-an’.
De inwoners van Noord-Syrië die van nature tamelijk conservatief zijn kregen daarom al heel snel de buik vol van het gewelddadige bewind dat Al Qaeda en aan Al Qaeda gelieerde groepen oplegde in de gebieden die zij ‘bevrijd’ hadden van het juk van dictator Assad.
En zo horen we ook veel verzuchtingen in de door Hamas gedomineerde Gazastrook waar het licht niet alleen letterlijk uit is gegaan, maar ook figuurlijk. De Egyptenaren hadden al na een jaar Moslimbroederpresident Mohammed Morsi helemaal hun buik vol van diens verregaande islamiseringsplannen en verjoegen hem.
In Algerije is het enthousiasme voor een islamitisch regime tot een minimum beperkt na de vernietigende burgeroorlog in de jaren ’90 met het ‘Islamitische Heilsfront’.
De onder een theocratie zuchtende Iraniërs deden in 2009 een poging om het land middels een groene revolutie om te vormen tot een systeem dat de naam democratie meer waard was dan wat ze tot dan toe hadden en nog steeds hebben.
De tragedie van een goddelijke wet is dat hij de godheid representeert en goden in monotheïstisch godsdiensten hebben doorgaans heel lelijke, bittere en rancuneuze kanten. Dat vertaalt zich in zo’n wet. En als mensen die gaan toepassen, dan loopt het onveranderlijk uit op moord en doodslag. Waarvan akte.
Al Qaeda bewijst de democratie een dienst, omdat ze klip en klaar het bewijs is van de stelling dat een extreme vorm van religie, in dit geval de islam, nooit leidt tot democratie. Een en ander zal daarom de democratische krachten in de Arabische wereld die na de Arabische Lente van 2011 dan ondergesneeuwd mogen zijn door al het geweld, alleen maar stimuleren om met vergrote inzet en motivatie te proberen wat tot nu toe nog maar mondjesmaat gelukt is: het vestigen van representatieve democratieën in islamitische landen.
De jongeren van Tahrir, Taksim, Teheran, Tripoli, Tunis en Tanger vormen de democratische hoop van de Arabische-islamitische wereld. Het paradoxale is dat zij zich vaak geïnspireerd voelen door diezelfde islam, maar dan door haar menselijke waarden van solidariteit en rechtvaardigheid, en met hun islam zullen zij in staat zijn de islam van Al Qaeda uiteindelijk een definitief halt toe te roepen. Ze waren tot heel wat in staat in 2011 en let op mijn woorden: ze gaan het weer doen.
