Hij zit aan zijn grote eikenhouten bureau. Alexander Pechtold. Een medewerker komt binnen zonder kloppen en zet thee voor hem neer. Bij het verlaten glijden haar vingers over zijn schouders. Mooie, ranke vingers. Hij kijkt haar na en glimlacht, zonder geluid. ‘Pechtold is moe’, zegt hij tegen de deur die de medewerker heerlijk zacht dicht getrokken had.
Het is weer begonnen. De politiek. Het reces is voorbij. Op zijn telefoon kijkt Alexander naar de foto’s van de afgelopen kerst. Zijn vrouw, liggend onder de kerstboom. De poes. Die dood is. Een boek van Hans van Mierlo. Die ook dood is.
Hij zucht.
In de kerstvakantie was het moment gekomen dat Alexander het boek dicht deed. Hij kapt ermee. Dag politiek. Dag Didi. Dag Geert. Aan mij om dat aan de wereld duidelijk te maken. In dat reces had hij mij een gedichtje toegestuurd om zijn gevoelens over zijn politieke carrière over te brengen. Zo voelt hij zich.
Tor
Hij vrat. Zo is het om hem kaal gebleven.
Zolang hij leefde moest hij leven
En om te leven vrat hij blad.
(Chr. Van Geel (1917-1974)
Duidelijk. Alexander leed aan het leven. Hij is leider van een middelgrote partij, soms drie erbij, vaker drie eraf. Op 12 september stond hij nog met bloemen te zwaaien. Hij had immers twee volle zetels gewonnen. Dan ben je een winnaar. Maar zo voelde het niet. Hij voelde zich een tor die blad at om te leven. Politiek voor de politiek. Geen idealen. Geen drive. ‘Jezus, ik ben gewoon moe.’
Wanneer Alexander ermee stopt, is nog onduidelijk. Hij zoekt een moment. Maar vooral ook een opvolger. Wouter Koolmees zou het kunnen. Maar voor de rest ziet hij louter leegte om hem heen. Zanderige leegte. Stientje? Die nieuwslezeres? Boris? Oh nee, Boris had hij laten gaan, de enige die nog idealen had.
Heel even denkt hij aan Ad Melkert, ooit de grote man van de PvdA. Gevlucht voor Pim. Met krassen op zijn ziel vloog hij naar de andere kant van de wereld, om Nederland te vergeten.
‘Ad Melkert.’ Alexander spreekt de naam even hardop uit.
Hij zucht een keer diep. En zet zich dan aan zijn afscheidsbrief.
Marcel Duyvestijn zucht ook vaker dan hem lief is. www.liefdevollid.nl
