Elma Drayer, die tweewekelijks een column in de Volkskrant schrijft, vindt haar collega’s die hun meningen op Twitter naar voren brengen narcistisch. Gek eigenlijk dat de opinisten in de Volkskrant klaarblijkelijk geen narcisten zijn, maar die op twitter wel. Maar al snel komt de aap uit de mouw: het gaat haar eigenlijk niet om twitteraars in het algemeen, maar om Black Twitter, een groep zwarte vrouwen die zich beklagen over de discriminatie die zij overal voelen. Drayers opiniestuk had dus niet als kop moeten hebben ‘Het virtuele kakelhok’, maar ‘Het zwarte kakelhok’. Zij vindt dat die zwarte twitteraars van het NRC Handelsblad veel te veel aandacht kregen. Inmiddels staat ook de Volkskrant er vol mee.
Dat je je als blanke opiniemaakster ongemakkelijk voelt als je je mengt in een debat over rassenverhoudingen heeft er mee te maken dat in een racistische wereld een verdeling gemaakt wordt tussen meer- en minderwaardige mensen. Daar wil je als modern mens niet aan mee doen, ook al behoor je zelf tot de meerderwaardigen. Daarom beschouwen de meeste blanken zich als tegenstanders van racisme, ook al blijven zij, of ze nu willen of niet, wel de voordelen plukken van die racistische tweedeling (white privilege). Sommige blanken zijn zich daarvan bewust. Mijn blanke Dominicaanse schoonmoeder placht te zeggen: ‘Blank zijn is een beroep’. Een van de leukste salsa nummers heeft als titel ‘Si Dios fuera Negro’ (‘Als God zwart was, mijn vriend, zou alles veranderen.’) De maker, Roberto Anglero (1929), is een zwarte Puerto Ricaan, die in de Amerikaanse luchtmacht in Korea vocht. Maar de meeste Nederlanders hebben helemaal niet in de gaten welke enorme voordelen het heeft om blank te zijn en daarom lijkt er iets hypocriets te schuilen in hun antiracisme.
Zwarte activisten hebben het – in dat opzicht – gemakkelijker. Zij zijn het slachtoffer van die racistische wereld en in de strijd tegen het racisme vloeien eigen belang en algemeen belang als vanzelf samen. De zwarte antiracist, strijdt voor gelijke rechten is daarmee per definitie nobel. Hij is slachtoffer en bevrijder tegelijk. Dat is de grondoorzaak van de status van heilige die Nelson Mandela heeft verworven, ondanks het feit dat hij aanslagen pleegde.
Maar waarom heeft Quinsy Gario die status dan niet? Die heeft in zijn acties tegen Zwarte Piet, nooit geweld gebruikt. (De blanke politiemannen wel tegen hem.) Dat komt omdat het racisme van Zwarte Piet niet erkend wordt. Zwarte Piet is niet racistisch vinden de meeste Nederlanders. Zij moeten dat wel vinden dat Zwarte Piet niet racistisch is, want anders zouden zij zelf racistisch zijn. Het is in psychologische zin hetzelfde dilemma dat Montesquieu benoemde toen hij, in 1747 over de negerslaven in sarcastische zin schreef: “Het is onmogelijk aan te nemen dat die lieden mensen zijn; als we daarvan uitgingen, zou men er aan kunnen gaan twijfelen of wijzelf wel christenen zijn.:
Door te ontkennen dat Zwarte Piet een racistische context heeft, erkennen die Nederlanders ook niet dat zwarte Nederlanders last hebben van dat feest. Die ontkenning is adding insult to injury. Ik zou daar, als ik zwart was, ook razend van worden. Maar gelukkig ben ik niet zwart. Paradoxaal genoeg zijn de doodsbedreigingen die Quinsy Gario ontvangt een gevolg van het succes van de antiracistische strijd: niemand wil nog racistisch genoemd worden en juist daarom wil men Quinsy Gario niet horen. Mag hij niet bestaan; moet hij dood.
In de logica van white privilege-ideologen zit echter een dubbele bodem. Zij veronderstellen al te gemakkelijk dat zwarten, juist omdat zij als slachtoffer zijn van racisme, ervaringsdeskundigen zijn en dat ze daardoor ook een superieure kennis van het racisme hebben. Als zij vinden dat Zwarte Piet racistisch is, dan kán je dat als blanke niet meer met goed fatsoen ontkennen. Als zij vinden dat hun maatschappelijk achterstand uitsluitend veroorzaakt wordt door racistische uitsluiting dan is de ontkenning daarvan een daad van racisme. Als Afrikaanse Amerikanen van mening zijn dat AIDS door de CIA verspreid werd met als oogmerk het zwarte ras uit te roeien, dan kun je daar als blanke Amerikaan maar beter niet tegenin gaan. Dat alles kan leiden tot een onverdraaglijk soort politieke correctheid die we in de VS kennen.
In feite is het zwarte antiracisme discours sterkt verwant aan het vroegere marxisme-leninisme waarin immers ook ‘het juiste standpunt’ samenviel met het belang van het proletariaat. In de communistische logica had een arbeider altijd gelijk. Wie vroeger het proletarische standpunt van de marxisten-leninisten niet deelde mocht kiezen tussen twee scheldwoorden: ‘burgerlijk’ of ‘kleinburgerlijk’. Wie tegenwoordig het standpunt van het zwarte antiracisme niet deelt, is per definitie racistisch. Ik zou me daar, als ik Elma Drayer was, niks van aantrekken. Maar ik zou me niet verlagen door de zwarte zusters op twitter voor narcisten uit te maken. En door hen als kakelende kippen voor te stellen, maak je de zaak er ook niet beter op. Het is overigens wel een goeie strategie als je die zwarte dames wilt sarren. Gaan hun zwarte brothers zich binnenkort bewapenen. Lekker!
