Als je niets te zeggen hebt, kun je beter niets zeggen. Een adagium dat in Nederland, het land van holle meningen en feitenloze schreeuw discussie al veel te weinig wordt gehanteerd. Daarom zeg ik maar eens niets. Murw geslagen door deportatie-nieuws, economische zwarte gaten, rekeningen aan het ziektebed en ziekenhuisfraude die groter is dan de voorgenomen bezuiniging op het Persoonsgebonden Budget, doe ik er beter aan te zwijgen alvorens ik zelf gefrustreerd en wel zelf in het ziekenbed beland.
Maar helemaal zwijgen kan ik niet. En op de fiets stappen naar Parijs, zoals twee stoute veertienjarige helden dat deden, durf ik ook niet. Mijn escapisme zoek ik in muziek, weg van als bladeren bewegende politici, wel/niet aftreden premiers in verre warme landen en een lege huls als de MTV Awards. Zo plastic en passé dat het niet eens meer loont om er een mening over te hebben.
Dus zeg ik (bijna) niets, en wil ik alleen onderstaande stukje schoon met U delen.
CC-Foto: ‘Kennisland‘
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
