De hoofddoek is voor links geen symbool van onderdrukking van de vrouw, deze traditioneel islamitische kleding is een mooi stukje cultuurbehoud wat de arme vreemdeling gegund moet worden. De hoofddoek als de zoete thee in het theehuis. Nog nooit zag je mensen zo vol vuur het recht verdedigen om religieuze klederdracht te dragen als het politieke links en het voorheen liberale midden dat doet ten gunste van traditioneel geklede islamitische vrouwen. De ooit progressieve partijen aan de linkerkant van het politieke spectrum hebben lang geleden al afscheid genomen van hun seculiere basis toen ze er voor kozen de islam en praktiserende moslims in hun gelederen op te nemen.
Links werd een verdediger van de uitheemse cultuur, omdat het rechts en fascistisch zou zijn immigranten kritisch te beschouwen. Bij die cultuur hoort nou eenmaal onverstaanbaar gebrabbel in de moskee, onderdrukking van vrouwen, en een diepgewortelde haat tegen joden, homo’s en andersdenkenden. En een hoofddoek die belet dat de verleidelijke haren vrolijk kunnen wapperen in de wind. Als religieuze truttigheid van ver komt smaakt het lekkerder, blijkbaar. Een hoofddoek is voor links echter een symbool van culturele betrokkenheid en tolerantie.
Zelfs minister Sigrid Kaag gooit vol enthousiasme een lap over heur hoofd, bij een bezoek aan een islamitische dictatuur, en poseert glimlachend met de mullah’s, terwijl in de kerkers van het paleis de studentes gemarteld worden die het waagden hun hoofddoek te verbranden, omdat ze zelf willen bepalen wat ze dragen.
De Iraanse Dolle Mina’s worden door de Nederlandse minister genegeerd en geschoffeerd. Nooit was er een mooiere gelegenheid om steun te vragen en uit te drukken dan het fotomoment met de Iraanse leider. Hoe mooi was het geweest als ze toen, op dat moment, met een zwierige beweging haar doek had afgeworpen en rechtop was gaan staan, een trotse vrouw, vrij van onderdrukking, gelijkwaardig aan elke man, en ook nog minister. Solidair met haar tegen onderdrukking strijdende zusters.
Maar ze deed het niet. Ze stond gedwee en onderdanig en mompelde later wat tegen de krant over goede handelsbetrekkingen en plaatselijke cultuur. Is dit de Europese geëmancipeerde vrouw? De vrouw die door het glazen plafond brak en nu minister is? Het is een schande. Een belediging niet alleen voor de opstandige vrouwen van Iran, maar voor alle geëmancipeerde mannen en vrouwen. Ongetwijfeld zal de minister op 8 maart haar steun uitspreken voor de emancipatie van vrouwen wereldwijd, want haar partij staat erom bekend de hypocrisie niet te schuwen.
De bevrijding van de gereformeerde kleinburgerlijkheid halverwege de vorige eeuw, wordt bij de voorheen progressieve partijen compleet teruggedraaid door het verheerlijken en verdedigen van de islamitische cultuur. Moslims in klederdracht, en ja dat is de hoofddoek, zijn net zo truttig en kleingeestig als de bevolking van elk willekeurig dorpje uit de bijbelgordel dat strak blijft vasthouden aan hun antieke omgangsvormen en uitdossing. Zeeuwen en Urkers en Staphorsters kunnen we met een tolerant mededogen beschouwen, het zijn onze eigen uit de klei getrokken grefo’s.
Overblijfselen van een ooit wijdverbreide benepen en beklemmende cultuur. Hun plaatselijke folklore en gebruiken die vrouwen degradeert tot broedmachines voor de heer en homosexualiteit net als de oerknal rustig blijft ontkennen doen nu eerder pittoresk dan gevaarlijk aan. Iedereen is in Nederland gelukkig vrij om te dragen wat hij of zij wil, van hanekam tot hipsterpet, van kale kop tot keppeltje. Of folkloristische kledij. Wie boeit het wat. Zet een rare muts op. Maar niemand zal het in zijn hoofd halen onze inheemse traditionele of religieuze klederdracht aan te zien voor een symbool van emancipatie. Het is een symbool van conformisme. Net als de hoofddoek.
