Zodra het kwik boven de 25 graden Celcius stijgt wordt er een (jawel) Nationaal Hitteplan bedacht, waarin staat dat u vooral water moet drinken en schaduw levens kan redden. Zodra u in de auto stapt, volgt binnenkort een RIFD-chip elke meter die u maakt met de auto want eigenlijk is achter het stuur stappen een privilege en heeft iedereen zijn rijbewijs bij een pakkie boter gekregen. Zodra u klaagt over meeuwenoverlast of het feit dat u geen “kijk mij eens leuk zijn”-teksten op uw kentekenplaat mag zetten, staat daar wel een kwijlend Kamerlid klaar om dat “probleem” wel even voor u gaat oplossen. Zodra u besluit om lekker gek met “de meiden” op uw crocs een colorrun te doen, en u krijgt het verf niet meer uit uw haren gewassen dan regelt de overheid dat u een formuliertje kunt invullen om de kosten te verhalen op de verfleverancier.
De samenleving is af, zou u denken. Als de overheid tenslotte niets beters te doen heeft dan elke burgerbeweging nauwgezet te micromanagen, zou men haast vergeten dat de Grieken op het punt staan de euro te verlaten, de Fyra nog steeds niet is opgelost, het Srebrenica-rolletje nog altijd kwijt is, de politie, brandweer en defensie structureel zijn onderbezet en overwerkt, de belangrijkste diensten (SVB, Belastingdienst, UWV, etc.) een grote bende lijken te zijn waar rijkelijk betaalde windbuilen die zichzelf “consultant” noemen structureel niets oplossen en de IT-systemen eigenlijk op geen enkel ministerie draaien.
Maar zelfs al zou deze rits aan problematiek niet bestaan, dan nog heeft de overheid het recht om dergelijk diep binnen te dringen in de persoonlijke levenssfeer van de burgers. Het zijn namelijk de burgers zélf die de bron zijn van het eigen geluk. De taak van de overheid is om onszelf tegen elkaar te beschermen, maar niet tegen onszelf.
Toch vinden wij dat verdomd prettig. Dat er vóór ons wordt gedacht. Dat er vrijheden op dagelijkse basis verdwijnen, onder de noemer “voor uw veiligheid en comfort”. Want veiligheid en comfort, dat is altijd goed. Daar kunnen geen kwade bedoelingen achter zitten. Want het is verdomme toch hartstikke leuk om lekker op je crocs de colourrun te rennen, en tegelijkertijd er van verzekerd te zijn dat je gekke uitspatting in het weekend niet zó gek is dat je maandagochtend om 9u met groen-roze haren op kantoor verschijnt.
En wie wil er nou niet veilig rondrijden in een RIFD-gechipte auto, als een mobiele koe in een asfaltweide, maar wel met een gekke tekst op je kentekenplaat om dat laatste restje individualiteit in de spiegel vol te kunnen houden? Wie wil er nou niet elk jaar naar dezelfde-set-aan-bestemmingen op vakantie, met Pasen naar de IKEA en op verjaardagen in een kring over leasebakken praten? Wie wil er nou niet handige informatie voor elk weerprofiel, zodat je weet wanneer je moet drinken, eten, schijten, neuken, denken, doen of voelen?
Kortom: wie wil er nou niet comfortabel leven in wat Aldous Huxley het pijnloze concentratiekamp, de dictatuur zonder tranen noemde?
