Nee maar, wie schetst mijn verbazing, in nota bene NRC verscheen een kolommetje over de weinig consequente benadering van religie door politiekcorrecte mensen. Schrijfster Anna Krijger schetst terecht het beeld van haar progressieflinkse vrinden die niet hard genoeg kunnen schoppen tegen het christendom, maar een grote eerbied koesteren voor de islam. Dit uiten zij door te schamperen over christenen, maar bij islamitische feestdagen sieren plots heilwensen als ‘Eid mubarak‘ en ‘Ramadan kareem‘ hun social media-pagina’s.
De observatie is verre van origineel. Het is, buiten de publieke omroep en de zelfverklaarde kwaliteitskranten, zelfs een allang uitgekauwd cliché. Begin 2015 vroeg toenmalig hoofdredacteur Erik Noomen mij om een opiniestuk voor Nieuwe Revu over deze materie. De hypocrisie van progressief-links, de vreemde neiging om van oudsher progressieve waarden als vrouwen- en homorechten als een baksteen te laten vallen zodra die waarden onder vuur liggen van de islam, terwijl we pas relatief kortgeleden ons bevrijd hebben van dat andere religieuze juk, dat van de christelijke/katholieke zuil. Noomen mailde me het boek van Bart Croughs, In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon. Het geloof der intellectuelen. (De Arbeiderspers, 1995. ’95!-AN). “Maak er een update voor de situatie van nu van!”, was zijn kenmerkend monter-nonchalante commentaar bij het boekwerk dat zodra het in mijn mail plofte, het gras voor mijn voeten wegmaaide. Het thema was met de nodige updates (het waren de bange dagen na ‘Hebdo’) op zich gemakkelijk op te frissen, maar, lang verhaal kort, Krijger is rijkelijk laat met haar stelling.
Maar beter laat dan nooit, toch? Ja en nee. Geinig dat de discrepantie tussen progressieflinkse islamliefde enerzijds en christenhaat anderzijds eens wordt uitgelicht in een Fatsoensbode, maar Krijgers conclusie vliegt gierend uit de bocht in het tweede deel van haar betoog.
Nu lijkt het me de normaalste zaak van de wereld dat er met enig respect over de geloofsbeleving van moslims wordt gesproken. Ik vraag me alleen af waarom christenen niet op datzelfde respect kunnen rekenen.
Serieus? Moet ik of all people dan weer het waarlijk progressieve standpunt voorkauwen? Namelijk dat ideeën, ideologieën en/of religies per definitie nooit a priori respect verdienen? Beide religies zijn een aan waanzin grenzende leugen, en neen, een vrij mens hoeft voor geen van beide enig respect op te brengen anders dan het eerbiedigen van onze wettelijk vastgelegde vrijheid van godsdienst. ‘Geloofsbeleving’ verdient nooit respect, individuele gelovigen kunnen eventueel gerespecteerd worden als hun gedrag daar aanleiding toe geeft. Maar we zien al gauw waar deze ogenschijnlijk ‘progressieve’ aanklacht naartoe wil:
Misschien wordt er van (meestal witte) christenen meer rationaliteit en moderniteit verwacht dan van (meestal gekleurde) moslims? Vindt de linksmens dat ‘wij’ het stadium van religiositeit nu wel gepasseerd moeten zijn, maar denkt men van moslims dat ‘ze’ nu eenmaal niet beter weten? Of is het de antipathie tegen de ‘eigen’ cultuur (weg met ons!) die maakt dat christenen op weinig respect hoeven te rekenen en worden de tradities van ‘de ander’, de exotische moslim, daarom met meer egards behandeld?
Aap! Mouw! Moslims zijn weer eens het slachtoffer van witte superioriteit, ditmaal bedreven door linksprogressieven. Krijger gebruikt de progressieflinkse christenkritiek als gesel om het eigen progressieve vlees mee te kastijden. We nemen de islam niet serieus genoeg! Gemeen!
De Nederlandse moslim, die zich toch al zo vaak moet verdedigen omwille van zijn religie (Ziet u wel? Slachtofferrol!- AN) weet zich gesterkt door de belangstelling die de witte linksmens voor hem aan de dag legt. Maar de minachting waarmee die vervolgens over het geloof van christenen en, indirect, moslims spreekt, verraadt zijn werkelijke gedachten.
Het gaat Krijger niet in het minst om het gelijkelijk distribueren van religiekritiek, noch erkent zij dat de islam zelfs veel méér weerstand en kritiek verdient dan het christendom, laat staan dat Krijger onder ogen ziet dat veel mensen uit pure angst maar liever hun mond houden over islam. Christenen bashen is wel zo ongeveer het veiligste dat men kan doen, ik kan u dat uit ervaring melden omdat ik over beide wereldgodsdiensten enorm kattige stukjes schreef maar nimmer te maken kreeg met bedreigingen en hate mail uit christelijke hoek.
Anna Krijgers’ standpunt lijkt progressief en gebalanceerd, maar het is moslimknuffelen om een hoekje: we moeten lief voor ze zijn, maar dan wel oprécht lief want ze moeten zich al zo verdedigen, en religie in het algemeen verdient respect. Een keurig CDA-standpunt. Weinig verbazend, want Krijger schreef al eerder een betoog waarin zij een undercover-journalist die zich drie jaar lang onder salafisten begaf, aanviel op zijn kwalijke houding ten aanzien van moslims. Zelfgeseling, wegmetons en op kousenvoeten rond de islam sluipen: Krijger lijdt zelf aan de ziekte die zij hier zogenaamd aan de kaak wil stellen.
