Alle Kamerleden zijn mij even lief maar die afspraken nakomen zijn mijn lievelings. SP-Tweede Kamerlid Ronald van Raak schrijft inmiddels al jaren op ons verzoek voor TPO. Elke vrijdag landt zijn stukje conform afspraak in de inbox. Vaak current affairs, maar ook uitstapjes. Naar muziek. Of filosofie. Of literatuur. Zelf schreef hij eens over deze verbintenis: “Het is niet alleen de vraag waarom ik schrijf voor een rechtse site als TPO, het is ook de vraag waarom TPO een socialist als mij aan het woord laat. Daarover zal bij de redactie toch ook heus wel eens een klacht komen? (-) Ik snap het dat mensen soms vragen hebben over dit experiment, maar als het aan mij ligt gaan we nog even door. In onze democratie moeten we altijd met elkaar blijven spreken.”
Ik weet dat Van Raak zijn columns vaak in de trein tikt. Tussen woonplaats Amsterdam en werkplek Den Haag (al is ‘werkplek’ een te platte omschrijving, Den Haag is voor deze socialist ook een missie, gok ik zo. De Nationale Vergaderzaal het strijdtoneel waar hij zaken aan de kaak wil stellen en wil veranderen). Van Raak schrijft hoe dan ook om zijn gedachten te ordenen, die eenzame momenten in de trein lenen zich daar natuurlijk perfect voor. Zelf noemt hij het: ‘Schrijven is een middel om uit de bubbel van de Haagse politiek te blijven’. Vergeet niet, dit is een Binnenhof-veteraan. Van Raak werd in 2003 senator en is sinds 2006 lid van de Tweede Kamer. Al 15 jaar op het Binnenhof dus en toch heet zijn bundel: Het Binnenhof blijft verbazen.
Ik hoop en ga ervan uit dat hij doorgaat met schrijven. Dat zouden meer Kamerleden moeten doen. Hieronder de inleiding van Van Raak uit zijn nieuwe boek met een zin waar deze politicus en deze journalist elkaar hoe dan ook vinden: “Schrijven over politiek is bovenal leuk.”
“Waarom wordt het referendum ingevoerd, maar ook weer afgeschaft? Waarom lekken politici leugens en schrijven journalisten die op? Hoe komt het dat in naam van de vrijheid steeds vaker woorden worden verboden? Het Binnenhof blijft verbazen. Als Tweede Kamerlid loop je altijd het gevaar te vergroeien met het denken in Den Haag. Schrijven is een middel om uit de bubbel van de Haagse politiek te blijven. Het Binnenhof kent ook veel verborgen geschiedenissen, van woelige nachten in de senaat tot de martelkamers onder de Tweede Kamer. In dit boek schrijf ik over bijzondere gesprekken met agenten en opmerkelijke avonturen op de Antillen, maar ook over dichters en filosofen die mij inspireren in de politiek. Over hoe het Tassenmuseum mij nog kritischer maakte over de identiteitspolitiek en het Uitvaartmuseum mij nieuwe inzichten gaf over de zin van het leven. Door je eigen ervaringen op te schrijven kun je ook andere ideeën krijgen. Maar schrijven over politiek is bovenal leuk.
Als je langer meeloopt in Den Haag zie je het steeds vaker, dezelfde mensen die terugkeren in een andere functie. Een journalist die voorlichter wordt op een ministerie, een ambtenaar die lid wordt van de Tweede Kamer, of een minister die plotseling opduikt als lobbyist voor een bedrijf. Zeker, het zijn vaak heel capabele mensen, maar ook hetzelfde soort mensen. Met dezelfde soort opvattingen en overtuigingen en dezelfde beelden van hoe ons land en de wereld eruit zouden moeten zien. Dat is de Haagse bubbel. De tegenstellingen tussen de waarheden die hier worden verkondigd en de werkelijkheid waarin mensen leven werd duidelijk zichtbaar in de discussies over het referendum, die ik vijftien jaar lang van dichtbij heb meegemaakt. Van binnenuit heb ik kunnen zien hoe politici een stem wilden geven aan de bevolking, maar schrokken van de opvattingen van de mensen. Waarna zij dit recht maar weer snel ongedaan maakten. De discussies over het referendum laten zien hoezeer in Den Haag de angst voor het volk regeert.
Mijn hele leven heb ik geschreven. Dat begon op de middelbare school, op het Sint Odulphuslyceum in Tilburg. In de Pit, één van de oudste schoolbladen van Nederland, waarin we op een GeenStijl-achtige wijze alles en iedereen op de korrel namen. Daarna ben ik altijd blijven schrijven. In chique bladen (Filosofie Magazine) en populaire bladen (weekblad Story). Van Socialisme & Democratie tot Liberaal Reveil en van Geschiedenis van de wijsbegeerte in Nederland tot Tijdschrift voor Nederlandse Kerkgeschiedenis. En elke week in mijn vaste column op The Post Online. Schrijven is voor mij onderdeel van mijn politieke werk. Op deze manier kan ik iets laten zien van de keuzes die ik elke dag in de politiek moet maken. De media staan bol van de politiek, over de standpunten die worden ingenomen en de spelletjes die worden gespeeld. Maar ik word zelden gevraagd naar wat mij beweegt en wat mij verwondert. In dit boek hoop ik de lezers daar een beetje deelgenoot van te maken en ook iets te laten zien van mijn plezier in de politiek.”
