Waar kan ik voor een redelijk bedrag een goed glas wijn krijgen? Uit die vraag kan een hele wijngids ontstaan. Maar Michelin houdt die boot al jaren af. En de GaultMillau (GM) wilde er in de editie 2014 ook nog niet van harte aan. De sommeliers en de aankomende talenten. En waar ze de ‘beste’ wijnkaart hebben. Tot nog toe liet die gids het daarbij. Raar eigenlijk. Want zo’n ‘beste’ sommelier schenkt niet per definitie ook het mooiste glas voor de redelijkste prijs. De consument wil weten waar dat glas, of wat erbij in de buurt komt, dan wèl te krijgen is.
En dan die ‘beste’ wijnkaart. Die hebben ze maar op één adres. Terwijl er ongetwijfeld tientallen horecabedrijven zijn die je zonder zo’n super-kaart óók een ‘goed glas’ voorzetten. Maar ja, als die in een gids nergens aan bod komen wat moet een wijnvriend dan met die àndere informatie? Die wil een lekkere wijn. Of die nou door de beste sommelier wordt ingeschonken of op de beste wijnkaart staat of niet.
De samenstellers van de gids Grootspraak vullen dit informatie-gat nou al enkele jaren. Eerst bescheiden en nu uitgebreider. De GM liet hier een kans liggen. Want als die restaurant-inspecteurs tóch onderweg zijn, waarom dan bij hetzelfde bezoek niet even het wijnaanbod doorgelicht op ‘criteria’ die niet uitsluitend op het vergulden van kampioenen zijn gericht? In de GM ontbreekt kort gezegd de informatie op grond waarvan een consument het ene restaurant mijdt en het andere tot zijn favoriet maakt. Toch kon ik vlak voor de feestdagen nog halleluja roepen. Toen viel de Jaargids Wijn 2014 in de bus. Een kroniek over wijn-‘events’ met een titel die een archivaris bedacht zou kunnen hebben en daarom eigenlijk niemand aanspreekt. Laat staan dat je naar de boekhandel snelt om daar een exemplaar aan te schaffen. Jammer, want de inhoud is informatief en van goed niveau.
En wat lees ik in die kroniek over de GM-‘filosofie’? Ik citeer: ‘Bij een goed gerecht hoort een goed glas wijn’. En nou komt het, hoop je dan. Ze gaan me nu vertellen waar dat bij mij in de buurt te krijgen is. Had je gedacht. Om te bevorderen dat zo’n glas ‘goed’ is, worden er ‘awards’ uitgereikt aan ‘talentvolle’ sommeliers. Waarbij het nog maar de vraag is of zo’n talent voor zijn baas geheel zelfstandig wijn mag inkopen, de kelder beheert en aan tafel ‘onafhankelijk‘ adviseert.
Zinniger had ik het gevonden als na die opmerking over dat goede glas zou zijn gezegd: ‘En daarom vindt u in deze gids alle horeca-wijnadressen die de moeite waard zijn, waarom dat zo is en waarin ze uitblinken. Veel van die adressen zijn (hoera) nu alsnog beland in de Jaargids van de Wine and Food Association. Daar lees ik dat er een selectie is gemaakt van 86 restaurants die ‘op uitstekende wijze met wijn omgaan’. Bij het beoordelen van de wijnkaart is gelet op de doeltreffendheid en de variatie. Bij de sommeliers op vakkennis en manier van optreden. Er zou, zo werd aangekondigd in het gidsartikel Wijnbeleving, ook een oordeel worden gegeven over het wijnarrangement. Maar daarover is bij de besproken restaurants niets terug te vinden. Of het evenwichtig is of niet en of er ten opzichte van de inkoop teveel wordt gegraaid, vinden we niet in déze gids. Wèl in Grootspraak. Ik lees evenmin iets over wijnen per glas, noch over de schenk-maatvoering die in horecaland nogal varieert.
In ieder geval hebben we nu een ‘Sterrenklassement’. Verdeeld over liefst zes categorieën waarbij ook met aspirant-sterren en minnen wordt gewerkt. Daaruit is dan weer een Top 29 samengesteld, restaurants die voor 3 wijnsterren in aanmerking kwamen. Daar lees je of het glaswerk wel deugt, hoe de sommelier z’n werk doet, of de wijn-/spijscombinaties evenwichtig zijn, of er met harmonie en contrast wordt gewerkt en of de wijnkaart ‘gedurfd’ is. Daarentegen geen woord over prijzen.
Een wijnsectie die als een verlaat aanhangsel van de GM kan worden beschouwd. Een aardig begin, zij het voor de consument van beperkte waarde. Wat meer inlevingsvermogen in de informatiebehoefte(n) van de wijndrinkers zèlf zou een volgende editie van de GM beslist lezenswaardiger maken.
En ja, uit de beschrijvingen valt te destilleren dat de wijnsmaken van Grootspraak en GM verschillen. Want restaurant-inspecteurs zijn ook maar mensen die het voornamelijk van persoonlijke ‘beleving’ en momentopnamen moeten hebben.
John Bindels, auteur van het satirische boek Wijn met prik, werd in 2010 winnaar van de oeuvreprijs wijnjournalistiek, toegekend door de Wine and Food Association. Hij staat bekend om zijn kruistocht tegen reclamevervuiling in de journalistiek, tegen verhuftering van het taalgebruik en tegen wijntjespluggers die zich voor ’columnist’ uitgeven. Zijn collega Cuno van ’t Hoff noemde hem eerder: ‘Verreweg de scherpste wijncolumnist van ons land’. Wijnauteur Christian Callec kwalificeerde Johns columns als volgt: ‘Prachtige taal. Literatuur’.
