Terwijl Angela Merkel in haar wollen peignoir (en haar ‘onneukbaar dikke kont’) een droog beschuitje eet, ligt Silvio Berlusconi in een tienpersoons hangmat, met een sardonische grijns, naar ons te kijken. Om hem heen idioot mooie deernes, die hem koelte toewuiven en druiven voeren. Het verschil tussen Noord en Zuid.
Elk land krijgt zijn eigen clown. In die zin zijn wij een treurig landje. Wij krijgen Geert Wilders aan de ene kant en Emile Roemer aan de andere kant. Zelfs als ze bij elkaar in de hangmat zouden liggen, is het niet grappig.
De enige die in de buurt van Silvio Berlusconi kwam, was Pim Fortuyn. Ook Pim was gek op schoonheid en seks. Maar Pim hield er ook vooral van om te sarren, om links Nederland uit te lachen. Soms –als ik niet kan slapen- kijk ik oude debatten terug met Melkert. Dan zie je de aantrekkelijkheid van ‘de goddelijke kale’, zoals Theo van Gogh hem noemde. “U mag wel wat meer lachen, hoor”, kraaide Fortuyn. Het zure gezicht van Melkert was een staatsportret waard.
Toch doe ik Pim tekort als ik hem alleen maar prijs om zijn Berlusconeske manier van lachen. Pim had ook inhoud. Hij had ideeën en schreef daarover menig boek. Het is jammer dat hij herinnerd wordt als ‘Nederlandse Haider’, want hij was ook verfrissend op gebieden als zorg en onderwijs. De schaalvergroting, waar hij zo tegen ageerde, heeft de PvdA nu pas omarmd. Die hele Van Waarde discussie komt eigenlijk uit Pims koker.
Als Silvio Pim is, wie is dan de Nederlandse Beppe Grillo? Een Youp van ’t Hek achtige politicus hebben we niet. Sowieso trekt de Nederlandse politiek geen grappenmakers. Geëngageerd zijn ze allemaal, die cabaretiers, maar ze stappen niet de arena. Ook schrijvers trekken hier niet de handschoen aan om ‘het zelf dan maar te doen’. En als ze het wel doen, zoals Pieter Hilhorst of Ronald Plasterk, dan spoelen ze alle zout van hun huid. Dan slikken ze alle kritiek die ze destijds hadden in. Dan spelen ze het spel mee.
De Nederlandse staatsman is sowieso geen wild dier. Van Oldebarneveldt, de Witt, vadertje Cats, Colijn, Drees. Onze staatsmannen zijn sober en saai. Dat is onze cultuur. Zo zijn wij. Toen we een kans hadden een flamboyant staatsman te installeren werd ie neergeknald. Wat dan wel weer treffend is, is dat Pim uiteindelijk is herbegraven in Italië.
Marcel Duyvestijn is Italiaan, diep in zijn hart. Maar voelt tegelijkertijd dat zijn laarzen in de zuigende modder van Nederland thuishoren. www.liefdevollid.nl
