Bert Brussen is geen haar beter dan Francisco van Jole. Brussen is de baas bij ThePostOnline (TPO); Van Jole is het hoofd van Joop. Allebei de nieuwssites weerspiegelen veelal de mening van hun hoofdredacteur. In beide gevallen ben ik het daar vaak mee oneens. Tot drie jaar geleden schreef ik regelmatig columns voor Joop, maar die werden daar steeds vaker geweigerd. Omdat mijn columns volgens de redactie ‘niet politiek genoeg’, of zelfs ‘niet SP genoeg’ zouden zijn.
Dat vond ik knap eigenaardig, want ik ben van de SP. Ik had weinig zin om me te moeten voegen naar de vooroordelen van de redactie van Joop. Bas Paternotte vroeg of ik columns wilde gaan schrijven voor TPO. Dat is deze maand precies drie jaar geleden – dit is mijn 175e bijdrage. Ik wil de mensen van TPO hartelijk bedanken, want ik heb het met veel plezier gedaan. Daarbij heb ik nooit het gevoel gehad dat ik me moest voegen naar de voorkeuren van de redactie.
Maar heeft een Tweede Kamerlid dan zoveel tijd om columns te schrijven? Het is eigenlijk andersom: als ik niet zou schrijven, zou ik geen Tweede Kamerlid kunnen zijn. De columns voor TPO schrijf ik meestal vroeg in de ochtend, in de trein op weg maar Den Haag. Het liefst ga ik achter een groepje ambtenaren zitten, die graag opscheppen over wat ze allemaal weten. Vaak zijn dat dingen die ik ook wel wil weten – deze trein is voor een Kamerlid een waardevolle bron van informatie.
Tegelijk kijk ik naar buiten, naar het landschap dat elke dag weer voorbij komt, maar telkens toch weer net iets anders is. Daarna ga ik schrijven, wat voor mij een manier is om mijn gedachten te ordenen. Aangekomen in Den Haag is dat veel moeilijker. In de Tweede Kamer kun je eigenlijk niet goed nadenken. Daar wordt je als Kamerlid vooral geleefd door de waan van de dag: de drukte van de debatten en de gekte van de media. Columns schrijven is een manier om aan die gekte te ontsnappen.
Op TPO kan ik over alles schrijven. Over filosofie en religie; over theater en mythologie; over literatuur en poëzie – of gewoon over muziek. In deze column kan ik schrijven over opmerkelijke dingen die ik op het Binnenhof tegenkom, zoals dit verborgen monument van verzet, of over mijn zoektocht naar een verloren staatsman. Het meeste schrijf ik natuurlijk over de actuele politiek, bijvoorbeeld over mijn teleurstellingen over beoogde politieke vrienden of de arrogantie van ‘progressieve’ politici.
Het is ook leuk om te vertellen over de ‘achterkant’ van de politiek, over de kletspraatjes die hier soms worden verkocht, over de informatie die wordt achtergehouden en de spelletjes die hier worden gespeeld. Over zaken die mij bezighouden, zoals de opkomst van salafisten. Of onderwerpen waar anders weinig aandacht voor is, zoals mijn strijd tegen de gokmaffia op de Antillen. Een column op TPO leidde zelfs tot een aangifte van een maffiabaas, door advocaat Gerard Spong.
Mijn eerste column op TPO ging over NRC Handelsblad, toen deze krant in de problemen kwam omdat een investerings-maatschappij de krant financieel wilde leegplukken. Ook deze krant weerspiegelde steeds meer de eigen opvattingen van de hoofdredacteur, in dit geval Peter Vandermeersch. Ik stelde de vraag waarom al die hoogopgeleide en mondige journalisten dit toch allemaal lieten gebeuren. En hield hen het voorbeeld voor van de schoonmakers, die destijds met acties veel beter voor zichzelf opkwamen.
Columns zijn vaak persoonlijk, ze laten zien hoe iemand aankijkt tegen de mens en de wereld. Daarmee zijn columns ook ideologisch: de lezer kan zien wat een politicus zoal bezig houdt en welke keuzes deze zoal maakt. Het is niet erg gebruikelijk dat actieve politici columns schrijven, maar ik ben blij dat TPO mij elke week deze mogelijkheid biedt. Ik weet ook wel: een echte socialist op een liberale nieuwssite, dat kan natuurlijk niet. Laten we er daarom nog maar even mee doorgaan.
Alle columns van Ronald van Raak kunt u hier terugvinden
