Mijn vrouw, voor veel geld hoogopgeleid, werkt in de zorg. Om te voorkomen dat de zorgkosten nog hoger gaan oplopen, worden vergoedingen voor behandelingen pas betaald na inlevering van een bonte verzameling formulieren. De netto besparing is nul: hoogopgeleide behandelaars doen uren per week het werk van de secretaresse die zij niet hebben, en ter compensatie van die verloren tijd en inkomsten wordt – vermoed ik stellig- het aantal behandelingen en behandeluren voor de patiënt naar rato verruimd. Het ziekenhuis wil ook deze maand de salarissen kunnen betalen, en het moet uit de lengte of de breedte komen.
Volgens de Nederlandse Zorgautoriteit is dat fraude. Volgens mij is die hele Zorgautoriteit een geval van fraude: overheidsfraude, met het doel ons quasi-besparingen voor te toveren. Een glorieus jaar lang prijken die besparingen op de strakkere begroting, tot blijkt dat ze niet gerealiseerd zijn. En dat zal zo blijven.
Bij deze wilde ik de overheid attenderen op nog een geldverslindend zwart gat: burgers die in paniek 112 bellen. Het verhaal, bij mij uit de omgeving: een vrouw van 88 is gevallen, in haar huis. Dat ze slecht ter been is was te verwachten: ze heeft een hersentumor die zo groot is geworden dat die haar ogen naar buiten drukt, en is opgegeven.
Nog een week of twee, drie te leven. Gezocht wordt naar een plekje in een hospitium. Toch heeft de vrouw thuis op kunnen staan, en is gevallen. Een buurman belt 112. In de ambulance moet de vrouw gereanimeerd worden, wat zowaar lukt. In het ziekenhuis constateert men dat zij bij de val haar heup heeft gebroken. Verbrijzeld, zelfs. De doodzieke, terminale vrouw wordt geopereerd, en krijgt een nieuwe heup.
Dus. Een terminale vrouw krijgt voor 22.000 euro een nieuwe heup. Over een week of wat zal ze dood zijn, zonder ooit nog haar bed te hebben verlaten. 112, de gratis geldautomaat voor de gezondheidszorg. Tot zover alles duidelijk.
Maar wat bezielt zoʼn ziekenhuis? Wat bezielt zoʼn chirurg? En als we nu allemaal eindelijk een Elektronisch Patiënten Dossier hadden, zou een ongeneselijke hersentumor een contra-indicatie voor een heup-implantaat zijn? Of moeten we dat dan weer eerst netjes aan de gedoog-Christenen vragen?
ʻRed mij nietʼ, zong Maarten van Roosendaal. Het is misschien niet onverstandig om landelijk polsbandjes met die tekst te gaan distribueren, voor een ieder die (om welke reden ook) besloten heeft uit de klauwen van de zorg te blijven.
