In het volgende stukje staan allerlei links naar sites. De informatie onder die links is soms vergaard door verslaggevers die wekenlang onderzoek hebben gedaan of langs winderige sportvelden hebben staan posten om u die laatste quote van een geblesseerde voetballer te kunnen uitserveren. Toch betaalt u niks voor die linkjes. Waarom zou u ook? Het is nieuws!
Het grote jatdebat zou een discours moeten zijn over de economische waarde van nieuws in plaats van een discussie over fatsoen & respect. Afgelopen woensdag stonden de huilebalken allemaal weer met de vinger in de lucht: mijn stukje is gejat, dat mág niet.
Meest exotische druktemaker was Max van der Put, zelfverklaard Willem II-watcher. De boze Brabants Dagblad verslaggever stoort zich aan de journalistieke dieven van Omroep Brabant en voetbalsite Voetbalzone die zonder bronvermelding zijn Tilburgse krijtlijnconversaties overnemen.
In de zaal dachten sommige bezoekers dat Max was ingehuurd om zijn verhaal te doen, omdat zijn ronkende cliché’s echokreten leken uit, zeg 1998. Toch kreeg deze Archie Bunker opvallend veel bijval in het zaaltje.
En zo werd het debat over het overnemen van nieuwsbronnen een bizarre back to the future avond. De journalistieke tijdmachine reist allang door het hiernamaals, maar vele nieuwsmakers menen dat ze nog steeds op weg zijn naar het Nirwana met hun stukjes.
Dat is dus een misvatting. Nieuws is niks. Nieuws is als zout op een biefstuk. Nieuws heeft een inelastische prijskwaliteit. Je kunt je er mee volvreten, maar het vult nooit. Hamburgers doen dat ook.
Toch eisen de hamburgerbakkers respect op. Dat is geen nieuwe trend, trouwens.
Wat wél opvallend is dat de internetjongens van Nu.nl en GeenStijl niet langer als Darth Vaders worden gezien van de journalistieke Verelendung. De echte monsters zitten bij oude nieuwsimperia als De Telegraaf, de NOS en gesubsidieerde regionale omroepen. Zij plaatsen zelden linkjes, omdat ze 1) geen zin hebben om concurrenten groot te maken (De Telegraaf) 2) uit laksheid (Omroep Brabant) 3) of uit geborneerdheid (NOS).
Dat is vlerkerig, klootzakkerig en arrogant, maar gaat voorbij aan een veel relevantere vraag. Waarom maken we nog nieuws als het gratis wordt weggegeven? De enige verklaring die te geven valt: uit idealisme.
Daarom is het debat ook zo heftig. De makers voelen zich vernederd, omdat hun in barensnood verwekte pronkstuk niet op waarde wordt geschat en er geen ‘Dank je wel’ wordt gezegd in de vorm van een liefdeslink naar de primeur of het verhaal.
De journalistiek is een kamer vol weesjes geworden op zoek naar pleegouders die hen komen verwarmen met thee en koekjes. Het is wel te begrijpen, maar die linkjes lossen allemaal niks op. De nieuwsindustrie is een doorgedraaide kermisattractie geworden. De entreeprijzen zijn inmiddels bijna gratis.
Om deze horror eens in geld te zien uitgedrukt is het aardig om naar de corporate website van NRC Media te gaan. Het verschil in prijzen voor een advertentie-uiting op internet of op papier verschilt nog altijd bijna een factor vier. Voor een volgekleurde spread in de krant betaalt een adverteerder nog steeds 45.000 euro. Een overname van de homepage kost u niet meer dan 12.500 euro.
En omdat nieuws steeds minder waard wordt, moet je er iets aan toevoegen, en dan het liefst zo dat lezers daar opgewonden, hebberig of leergierig van worden. Als nieuwssites een gezellige loopplank vormen naar de commercie is er nog veel te halen. Vroeger kalkten journalisten de achterkant van advertenties vol, waarom is dat besef ineens weg in het digitale universum?
Maar daarover ging het helaas niet woensdag. Internetnieuwsconsulant Alex Beishuizen en Bart Brouwers, het Monster aan de Basisweg, probeerde de waarde van nieuws nog te relativeren, maar de opgeblazen ego’s stonden met hun vingers in hun oren te gillen.
Bart werd aan een publiek inquisitie-verhoor onderlegd (tot hij eindelijk toegaf dat De Telegraaf meer moet linken) terwijl je op zo’n moment hoopt dat er iemand opstaat die uitlegt dat het merendeel van het journalistieke handwerk bestaat uit copy-paste handelingen. Vroeger, net zoveel als nu. Toen had u alleen geen tijd om al die andere kranten te lezen!
Laten journalisten dat eens beseffen en trots zijn op hun dociele doorgeeffunctie. Ja, ook hier bij ThePostOnline. Deze site scoort prima, en niet per se omdat we de hele dag met eigen nieuws komen.
Internetnieuws, ook bij de kwaliteitsmedia, is het veroveren van de afvallende bal, waarbij het adagium geldt: beter goed gelinkt dan slecht bedacht. NRC Handelsblad doet dat bijvoorbeeld heel slim door zelf nog iets redactioneels toe te voegen aan de broodkorst die de redactie aantreft in de prullenbak langs de digitale snelweg.
Digitale nieuwsvoorziening is goedbedoelde aasgierjournalistiek geworden. Gert-Jaap Hoekman, hoofdredacteur van Nu.nl, wist dat mooi te verwoorden: ’We hebben ook een signaleringsfunctie’, verdedigde hij het all the news that’s fit to rip principe. ’Door ons komen jonge mensen in aanraking met NRC. Daar hadden ze misschien nog nooit van gehoord’, sprak hij ogenschijnlijk oprecht. Maar betalen voor het wekenlange uitzoekwerk doet hij natuurlijk niet.
Journalisten moeten stoppen met huilen en zichzelf heruitvinden, commercieel en vooral technologisch. Vorige week kwam Michael Lewis’ boek Flashboys uit. Hierin beschreef de onderzoeksjournalist hoe beursbengels miljarden verdienen op basis van informatie die ze een paar milliseconde eerder in bezit hebben dan hun klanten. Dankzij algoritmen en opgevoerde computers.
Waar blijven de technologische innovaties in eentjes en nulletjes? Het eerste bericht over de vindplaats van de neergestorte Boeing is goud waard, maar degene die de scoop als tweede brengt profiteert lekker mee in de clicks. Romantisch is het niet, profitabel wel.
Je kunt natuurlijk ook prachtige verhalen schrijven, maar zorg er dan voor dat iemand je site wil sponsoren, betaalt voor je informatie of dat je poen verdient aan linkjes. Zolang dat niet gebeurt hebben brutale klikjesdieven de hele wereld.
Helaas!
