Mijn spalkje zat los. Na het eten van een Maoam snoepreep voelde ik iets steken op mijn tong. Na jaren van trouwe dienst kon de lijm de druk niet meer aan. Ik belde met de orthodontist om een afspraak te maken. De telefoniste vertelde dat de praktijk was verhuisd. Van een niet te zuinig stulpje naar een nog minder zuinig stulpje in het Wilhelminapark – een luxueus stukje stad in Utrecht.
Op de oprit staan tussen de omafietsen een BMW en een Audi.
Bij binnenkomst kan je je persoonsgebonden pasje scannen zodat men weet dat je er bent. Ik heb geen pasje. Dus ik loop door naar Claudia. Claudia is de secretaresse. Dat was ze al toen ik er acht jaar geleden voor het eerst kwam en dat is ze nog steeds. Ook zij heeft geprofiteerd van de verhuizing. In plaats van één beeldscherm heeft zij nu twee beeldschermen voor haar neus. Achter haar staat een bordje:
‘Privé terrein Claudia.
Hier heeft Claudia het voor het zeggen.’
Ik ga nergens tegenin en neem braaf plaats in de wachtkamer. Op de tafel staat een groot computerscherm. De functie daarvan is onduidelijk. Waarschijnlijk was er nog geld over. Verder is de wachtkamer zoals een wachtkamer hoort te zijn: Donald Duckjes voor het oprapen, net als de Top Gear voor papa en de Margriet voor mama. De Margriet ligt bovenop. Op de voorpagina bekent Lisa dat ze verliefd is op de man van haar zus.
Ik word opgehaald. Ik mag doorlopen naar ruimte 4, daar wacht iemand op me. De vrouw die me gaat behandelen stelt zich voor als Lisa. Ik vraag me af of zij ook verliefd is op de man van haar zus.
In totaal telt de praktijk vijf ruimtes die van elkaar gescheiden zijn met platen van matglas, maar je kan wel horen wat er in de ruimtes naast je gebeurt. In ruimte 5 wordt de patiënt streng toegesproken dat het wel de bedoeling is dat hij de beugel ook altijd draagt. Anders gaat de behandeling nog lang duren. In de andere ruimte naast me moet het jongetje kiezen welke kleur elastiekjes hij wil. Ik nam altijd zwart. Sommigen namen zo veel mogelijk kleuren. Waar je bij het wielrennen een regenboogtrui krijgt als je wereldkampioen bent, zo droeg de meest creatieve slotjesdrager met trots een regenboogbeugel.
Na negen minuten is Lisa klaar. Het spalkje zit weer vast. De rekening krijg ik opgestuurd. Ik vrees dat die aan de hoge kant zal zijn. Dan kan de BMW weer worden volgegooid, of krijgt Claudia misschien wel een derde scherm.
Niet dat ik haar dat scherm niet gun, maar ik hoop dat Lisa haar werk goed heeft gedaan. Dan eet ik geen Maoam meer.
