Susan Rutten, bijzonder hoogleraar islamitisch familierecht aan de Universiteit van Maastricht, heeft duidelijk Ayaan Hirsi Ali’s nieuwste rapport ‘The Challenge of Dawa, Political Islam as Ideology and Movement and How to Counter it’ niet gelezen. Of misschien ook wel, maar dan kiest Rutten ervoor de conclusies en aanbevelingen in het rapport te negeren.
In ieder geval kiest Rutten inzake sharia-recht in de westerse wereld het platgetreden, wat zeg ik, het tot een diepe loopgraaf ingesleten pad van de appeaser. Waarom zouden Nederlandse rechters in het familierecht in Nederland geen sharia-vriendelijke uitspraken doen, betoogde zij maandag in NRC, als dat bijvoorbeeld een scheiding van een immigrantenechtpaar uit Marokko vergemakkelijkt?
De Nederlandse rechter zou een scheiding zo kunnen opstellen, dat de kans groter wordt dat die in een land als Marokko wordt overgenomen. In Marokko is de verzoeningspoging nog verplicht voordat je kunt scheiden. Als de Nederlandse rechter in zijn uitspraak onderbouwt dat die verzoeningspoging er is geweest en is mislukt, is de kans groter dat de Marokkaanse rechter het vonnis overneemt.
Eigenlijk moet je dit soort gierend geraaskal negeren of afdoen met ‘lazer toch op met je Marokkaanse wet, malle troel, als je hier woont heb je louter met de Nederlandse wet van doen en als mensen zich graag aan de Marokkaanse wet onderwerpen dan doen zij dat maar in Marokko.’
Dat is de meest logische reactie en het zou moeten volstaan, maar helaas, in deze gekmakend islamvriendelijke dagen zijn rede en waarheid onderhevig aan relativering en zoetgevooisde leugens om tot een tegengestelde conclusie te komen. Dus dat kan en moet eleganter. Enter Ayaan Hirsi Ali.
In haar rapport zet zij uiteen hoe de islamitische bekeerdwang, de dawa, werkt, hoe zij om zich heen grijpt en hoe zij niet altijd door gebruik van geweld, maar wel hand in hand met geweld hetzelfde doel nastreeft: islamisering en vestiging van de sharia in landen waar moslims leven. Marokko dus, maar ook Nederland.
Mensen als Susan Rutten werken daar schaapachtig aan mee, en niet omdat zij, zoals domrechts nog wel eens schijnt te denken, betrokken zijn bij een sinister dhimmie-complot om het Vrije Westen te ketenen en onder mohammedaans juk te plaatsen. Rutten meent vermoedelijk oprecht het Goede te doen.
Hirsi Ali omschrijft griezelig precies hoe de dawa de moslims aanspoort om gebruik te maken van verdeeldheid in gastgemeenschappen. Hier zien we ruimte tussen Susan Rutten en de tot-hier-en-niet-verder islamcritici, waartoe ik mijzelf reken. Om te verhinderen dat de dawa-beoefenaars van deze verdeeldheid gebruik maken, zouden de Ruttens en de hardliners dus nader tot elkaar moeten komen, teneinde ons niet tegen elkaar te laten uitspelen, met de mohammedaan als lachende derde.
Bruggenbouwen, dan maar? Neen. De kade komt nooit nader tot het schip, ook niet als de wal dat schip moet keren. Degenen die voet bij stuk houden ten aanzien van de oprukkende islam, en menen dat er geen millimeter meer moet worden toegegeven aan de islamitische wensen en mores, hebben gelijk en dienen onverzettelijk te blijven. Rutten en andere meebuigers en toegevers hebben ongelijk en zijn derhalve schuldig aan de verdeeldheid waar dawa-types gretig gebruik van maken. Het ligt nooit aan de kade als een boot niet kan afmeren, nietwaar.
Is de zaak dan niet genuanceerder? Ligt de waarheid niet in het midden? Neen. Rutten geeft ruimte aan een kwalijke denkwijze, waar zij op onze vrije, westerse strepen zou moeten gaan staan. Helaas zijn de consequenties van die houding voor ons aller rekening, maar dat de voortschrijdende islamisering alle ruimte krijgt, ligt enkel en alleen aan de houding van deze goedbedoelende idioten. En aan hun onwil om een einde te maken aan de verdeeldheid in de nieuwe vaderlanden van de moslims.
The Challenge of Dawa door Ayaan Hirsi Ali is hier gratis te downloaden.
