Lieve Sylvana,
Luister.
Hoewel ik nooit heel onzeker ben geweest, was ik mij totaal niet bewust van mijn kracht en invloed. Dankzij mijn werk in de media werden mijn ogen geopend voor de invloed die ik kon hebben. Toen ik net begon dacht ik: ‘Goh, wat lief dat al deze mensen mij dit toestaan om te doen’. Later begon ik pas in te zien dat ik ook wel wat te bieden had.
Het hoort bij mijn karakter en rol dat ik buiten hokjes kijk en denk. Het is altijd een kwestie van afwachten tot mensen inzien dat dit ook kan. En daar krijg je niet altijd credits of complimenten voor, maar daar moet je het ook niet voor doen. Hoe kan ik van iemand anders verwachten dat ‘ie in hetzelfde tempo als ik tot inzicht komt?
Degenen die de vinger op de zere plek leggen krijgen de weerstand over zich heen. Maar dat hoort bij die rol. Er is niemand geweest die fundamentele veranderingen propageerde en er ongeschonden doorheen kwam. Denk aan Copernicus of Nelson Mandela. Iedereen die vernieuwing brengt krijgt hiermee te maken.
Als jij dit nu zo leest hè, wat denk je dan?
Denk je dan: die Dijkgraaf heeft ze niet allemaal op een rijtje? Die Dijkgraaf lijdt nogal aan zelfoverschatting? Die Dijkgraaf zou eens bij dr. Bram Bakker (of een wel integere psychiater) op de sofa moeten gaan liggen? Die Dijkgraaf moet uitkijken dat ie niet in een dwangbuis wordt afgevoerd naar een locatie in de bossen of bij het spoor waar de deuren alleen vanaf de buitenkant geopend kunnen worden?
Of denk je: een wijs man, die Jan Dijkgraaf? Had vader Simons blijkbaar ook bij moeder Dijkgraaf nog een kindje gemaakt? Maar hoe komt dat joch zo wit?
Ik denk: het laatste.
Groet,
JanD
