Lieve Wendy,
Ik vond het zó herkenbaar, jouw interview zaterdag in Het Parool!
Ik ging er opeens aan twijfelen of ik echt maar één zusje heb. Of mijn vader en jouw moeder niet ergens in 1970 stiekem…
Nee, zo waren ze niet.
Maar even over dat interview. Zó tof! Echt super!
Karakterologisch lijken wij zó op elkaar, niet normaal gewoon.
Ook ik kon dodelijk onzeker raken van verhalen die over me verteld werden. Ook ik heb moeten leren niet te geloven in het verhaal dat anderen van me creëren. Ook ik ben actief op zoek gegaan naar mijn geluk. Ook mij is het heus niet allemaal komen aanwaaien. Ook ik weet inmiddels wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ook ik wil dat nu met anderen delen. Ook ik vind het interessant om te zien hoe je omgaat met tegenslag, hoe je groeit als mens en hoe je gezond blijft. Ook ik vind het fijne van ouder worden dat ik niet meer als de dood ben dat mensen mij niet aardig vinden. Ook mij maakt dat veel minder uit. Ook ik ben niet de hele dag bezig met wat iedereen zegt of schrijft. Ook ik wil echter transparant zijn: ik ben ook maar een mens van vlees en bloed en ook ik heb mijn mindere dagen, waarop ik onzeker ben, of geïrriteerd. Ook ik reageer dan op Twitter, omdat ik het dan onmiddellijk kwijt ben. Ook ik ben tegen overmatig drankgebruik en drugs. Ook mijn grootste kracht is uiteindelijk: oprecht aardig zijn, houden van mensen. Ook tegen mij zei een collega ooit: ‘Jan, jij houdt écht van mensen, ongelooflijk!’ Ook mij kan dat dan in de weg zitten, omdat ik vaak meer met de ander bezig ben dan met mezelf.
Voor één iemand hebben jij en ik gelukkig wel tijd: onze partner.
Als echt mensenmens maak ik me een beetje zorgen om de jouwe.
Het moet heel pijnlijk voor hem zijn om te zien dat de acht jaar lang bij zíjn RTL-zenders geestelijk uitgewoonde Samantha de Jong alias Barbie in een bijna fatale depressie is beland.
Geef je Erland deze dagen af en toe een extra knuffel?
Dikke kus!
JanD
