Beste zeikwijven die een boek willen schrijven,
Blijf uit mijn DM.
Blijf uit mijn mailbox.
Blijf uit mijn leven.
Ja, ik heb een boek geschreven waarin ik de lezer (m/v) een methode aanreik waarmee hij of zij in 10 dagen een non-fictieboek kan schrijven.
Ja, ik vind het, mede namens mijn eigen vrouw en mijn dure bijvrouw (de Belastingdienst), hartstikke leuk als mensen dat boek willen kopen.
Maar nee, ik zit niet te wachten op jullie complete levensverhaal. Je vertelt de BMW-dealer als je een auto gaat kopen toch ook niet waar je allemaal de komende drie jaar met dat ding heen gaat rijden?
En nee, ik voel er niets voor om voor je mijn boek koopt de 20.000 woorden te lezen die je jaren geleden al eens hebt geschreven en die (ongetwijfeld terecht) naar de krochten van je computer verdwenen zijn zodat ik “kan beoordelen of het bestsellerpotentie heeft” (en nadat je mijn boek kocht ook niet). Je vraagt de BMW-dealer toch ook niet om in zijn vrije tijd vijf uur met je mee te rijden om te beoordelen of je goed genoeg rijdt om een BMW te kunnen kopen?
En dan wijt ik dat soort vragen nog aan onderuitgroeise onnozelheid. Jullie kunnen niet weten dat ik een leven heb.
Maar wat ik het allerergst aan jullie vind, zijn die DM’etjes over de prijs van mijn boek.
Dat er ongevraagd iemand in je iPhone opplopt die zegt: “Ik vind jouw boek te duur.” En daarna: “Je prijst jezelf uit de markt.”
Zogenaamde bedreigingen (lees: kleutereske scheldpartijen) die mij via mijn telefoon bereiken omdat ik weer eens een vervelend stukkie over deze of gene heb geschreven, zullen me volstrekt jeuken. Ik maak daar ook niet, breedveldiaans of annefleurdekkerish, een businessmodel van. Ik negeer ze lachend. Maar van mensen die zich zonder enige aanleiding in mijn privé-domein met mijn bescheiden winkeltje komen bemoeien, kan ik aardig over de pis raken. Je loopt toch ook niet bij de BMW-dealer naar binnen om hem te vertellen dat je zijn auto wel wilt kopen, maar dat ie dan wel eerst het prijskaartje van een aftandse Skoda op de voorruit moet plakken omdat-ie zich anders uit de markt prijst?
Ik denk dan allemaal dingen.
Flikker een eind op.
Bemoei je met je eigen poep.
Ga een ander vervelen.
Krijg een goeie beurt.
Maar ik ben netjes opgevoed, dus ik antwoord: “Dan koop je het toch lekker niet.”
En probeer over te gaan tot de orde van de dag.
Dat lukt soms niet.
Daarom zeg ik het nu één keer luid en duidelijk. Flikker een eind op. Bemoei je met je eigen poep. Ga een ander vervelen. En koop van je zure geld niet mijn boek, maar een goeie beurt.
Want jullie boek komt er toch nooit.
Ik noemde jullie namelijk ‘zeikwijven die een boek willen schrijven’. Maar dat was niet de juiste aanhef. Jullie zijn zeikwijven die bewéren een boek te willen schrijven. Maar die dat nooit van z’n leven gaan doen, omdat jullie veel te druk zijn met zeiken.
Zeiken, je kunt er een leven mee vullen.
Maar niet het mijne, svp.
Dank!
JanD
PS. Ik heb wel een adresje voor je.
