Beste bakkerij Jorink,
Dus u haalde een grapje uit.
U plaatste tussen het schepijs dat u verkoopt ook een bak met ijsklontjes. Met daarbij de tekst: ‘Nieuw ijs: glutenvrij, lactosevrij en zonder suiker’.
U wint er wereldwijd misschien de originaliteitsprijs niet mee, maar goeie grap.
Goed geluisterd naar Rob ook.
U plaatste er een foto van op Facebook.
Niks mis mee.
Tot Kim zich meldde. “Dit is een enorme belediging”, aldus Kim. “Het is met mijn intolerantie al moeilijk genoeg om ergens eten te halen. Bij het halen van een ijsje voel ik mij opgelaten en ook zonder dit soort opmerkingen vind ik het al lastig genoeg. Dit bericht vind ik allesbehalve grappig en zelfs beledigend.”
Daarna ging het snel. De Stichting Voedselallergie plaatste de foto ook op Facebook. Daar verschenen meer Kim’s, die zich “belachelijk gemaakt” voelden door uw geintje.
Tot zover dacht ik: typisch Nederland.
Als je iets leuks probeert te doen voor de mensen, is er altijd wel iemand met femkehalsematenen die er wat over te zeiken heeft.
Er was ooit nog iets ‘typisch Nederland’.
Dat de bedenker van zo’n geintje de schouders ophaalde als zo’n hangendemondhoekenteef kwam klagen over de grap. Of, nog sneuer, de gekwetste kwam uithangen.
Die tijd is helaas geweest.
U heeft, zo las ik in het AD, spijt betuigd en belooft het nooit meer te zullen doen.
Ik snap die reactie nog wel als een reflex. Er belt niet elke dag een journalist. Het is druk in de winkel. ‘Laat ik maar zeggen dat het me spijt en dat ik het nooit meer zal doen. Dan kan ik snel weer verder met het snijden van de halfjes grof volkoren’.
Maar dat gebeurt ‘in het moment’.
Ik hoop oprecht dat u daar, zodra u de telefoon had neergelegd, meteen spijt van had.
Toch?
Nóóit buigen voor terreur.
Eén Amsterdam in dit land is al erg genoeg.
Groet,
JanD
