Beste politici,
Ik weet dat de meeste van jullie alleen zenden.
Toch vraag ik jullie om één keer te ontvangen. En dan écht.
Ik kreeg afgelopen zaterdag voor de gele hesjes-demonstratie in Rotterdam van een keurige mevrouw die net iets ouder was dan ik een envelop in handen gedrukt met ‘een bijdrage voor de strijd’. Er zat een tekst bij. Met haar toestemming publiceer ik die.
“Waarom ik elke zaterdag in geel hesje over de Erasmusbrug zal lopen tot het niet meer nodig is of het verboden wordt.
Mijn moeder was bang. Ze verstopte, ver weg onderin haar kledingkast, pakken koffiebonen en thee. Voor als er weer oorlog kwam. Begrijpelijk, ze had de oorlog aan den lijve ondervonden. ’s Avonds, maar vaak ook overdag, sloot ze de gordijnen. Het zonlicht, maar ook de boze buitenwereld, kreeg niet de kans om naar binnen te komen. Zo was ze. Ik begreep het als kind alleen nog niet zo goed.
Nu ben ik voor het eerst in mijn leven ook bang. Niet voor ziekte en dood, die overkomen je. Deze vijanden kun je van verre zien aankomen. En als ze opeens, toch onaangekondigd, voor je deur staan, moet je ze binnenlaten als een ongenode gast.
Ik heb de oorlog dus niet meegemaakt, maar door levenservaring herken ik een vijand van verre. De vijand kan zich vermommen in een lachende premier die zijn land verkwanselt om naar een hoge functie in de Europese Unie te vertrekken, in een Kasja Ollongren die nepnieuws als haar grootste vijand ziet, in een Timmermans die ooit een onschuldig PvdA’ertje was en nu samen zijn bondgenoten (Juncker in een rolstoel, anders valt hij om) over een rode loper marcheert naar een Groot Europeesch Rijk.
Deze vijanden zijn al onder ons. Sterker nog: deze vijanden hebben zich in onze huiskamers, nog net niet in onze hoofden, genesteld waar we nog vrij zijn om te denken wat we willen. Nog wel. De gordijnen dichtdoen helpt niet meer, de boze buitenwereld is al binnen. De Googles kijken al mee, de Sleepwetmensen slepen zich een ongeluk om onwelgevallige meningen op te dreggen en onze werkgevers kijken mee op de socials wat we posten.
Het helpt niet meer als je geen strafblad hebt, je kinderen netjes opvoedt en elke dag je werk goed doet. Je kan mantelzorg verlenen tot je er bij neervalt. Vrijwilligerswerk doen tot je scheel ziet. Als je anders denkt, dan je wordt geacht, ben je verdacht. Vrijheid van meningsvorming is er nog, in je hoofd. Maar hardop zeggen wat je denkt, leidt bij anderen tot beschimpingen zoals ‘islamofoob’ (vul het rijtje zelf maar aan).
Ik ben bang voor de zeer nabije toekomst. Ik zie de tanks met Europese vignetten de straten van Parijs binnenrollen om de mensen met de gele hesjes weg te vagen. Mijn vrienden en kennissen zeggen dat ik ben geradicaliseerd (alleen omdat ik wakker ben geworden en kritisch ben geworden op elk geluid dat vanuit MSM komt en ik sinds kort in een geel hesje over de Erasmusbrug loop). Ik wacht nu op het moment dat Ollongren een meldpunt opent waar je de onwelgevallige meningen van mensen kunt aangeven. Dan wordt zwijgen goud.
Nee, ik ben niet bang voor mezelf. Voor het eerst in 60 jaar demonstreer ik, loop ik schuchter met een geel vestje achteraan op de Erasmusbrug, samen met mensen die ook schuchter lopen, bang zijn om hun baan te verliezen als ze worden herkend op de MSM. We zijn het er allemaal over eens op de Erasmusbrug: het is nu of nooit. Als we nu niet gaan lopen, hoeven we nooit meer te gaan lopen.
Ik ben bang voor de huidige generatie en de generaties die daarna komen. We zijn beland in het 1984 van Orwell. 1+1= nu 3. De mening van ‘Het Volk’ is bedreigend. Bedreigend omdat ze het Pact van Marrakesh en de Klimaatwet voorzien van zeer kritische kanttekeningen. Waarom? Omdat deze niet in een referendum zijn aangeboden (klopt, referendum is geëuthanaseerd) en deze zaken niet in de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen hebben gestaan. Bovendien hebben ze zo’n grote impact op de huidige en komende generaties dat Het Volk er wel iets over te zeggen moet hebben.
Kritische mensen zijn een pain in the ass voor de huidige machthebbers.
Deze kritische mensen doen misschien af en toe wel de gordijnen dicht, maar laten zich ook steeds zien. Een keer per week op de Erasmusbrug. Zonder vlaggen, indoctrinatie, spandoeken en geschreeuw. Wel met gezang. De laatste keer was de pers er niet meer bij. Tja, er zijn geen rellen en er zijn geen tegendemonstraties.
Ik werd, lopend over de Erasmusbrug, geïnterviewd door een mevrouw van het AD/Rotterdams Dagblad en een mevrouw van de Volkskrant. Als ik me goed herinner werden we in een kop in de Volkskrant ‘witte boze mensen’ genoemd. Ik liep naast een lange Antilliaan. Hij zei niet veel. Hij woonde op Zuid. In dezelfde buurt waar ik ooit ook woonde. Ik vroeg hem tijdens het lopen waarom hij daar was. Hij was kort van stof: ‘Ik ben bang voor wat er komen gaat’. Na afloop was hij ineens verdwenen. Ik had hem een hand willen geven, als dank voor zijn aanwezigheid.
De Ruttes, de Ollongrens, de Timmermansen, ze zijn bang voor wat er komen gaat. Ik en de mensen op de Erasmusbrug ook. We zitten alleen op een verschillende golflengte. We hebben ook nog verschillende radio’s. De kloof tussen de elite en de gewone mensen is zo beangstigend helder op dit moment in de geschiedenis. Het komt allemaal samen op die zaterdagen in Rotterdam. De stad waar ik heb gewoond, gewerkt, lief heb gehad en vaak naar de Maas ben gelopen. De stad van Fortuyn, van mijn Feyenoord, van hard werken en duidelijke taal (niet lullen maar poetsen). De stad van havenarbeiders en de watertaxi’s die vroeg in de ochtend die arbeiders bij de diverse havenonderdelen afleveren. De stad die zonder morren werd opgebouwd na het grote bombardement.
Door dezelfde mensen die nu gekort worden op thuiszorg en zich blauw betalen aan de zorgkosten. De mensen die straks letterlijk in de kou komen te staan omdat de energierekening niet meer op te brengen is. De eerste dode door de Klimaatwet zal snel werkelijkheid zijn. Gaat Klaver dan zijn papadag opofferen om bij de begrafenis te zijn?
Als ik ben gecremeerd, word ik uitgestrooid onder de Erasmusbrug. De plek die elke zaterdag staat voor geweldloos verzet. De plek waar een agent zei (toen ik hem na de loop over de Erasmusbrug bloemen aanbood en hij die moest weigeren omdat hij in functie was): ‘We staan achter jullie’.
Dat is de plek waar ik een half uur per week even niet meer bang ben. Even kan lopen en praten met mensen die ook bezorgd zijn en boos en bang voor de toekomst van Nederland en Europa. Het is het enige dat we kunnen doen, behalve onze stem in het stemhokje te laten horen (‘Stem Ze Weg!’). Wij blijven netjes. Wij wel.
Lidnr. #66”
Ik weet dat die mevrouw voor jullie slechts één potentiële stem bij de verkiezingen is – en verder een leeg te trekken kassa.
Voor mij is ze de reden waarom vorig jaar The Post Offline moest worden opgericht en waarom wij de aanzet gaven tot de wekelijkse onorthodoxe (want ogenschijnlijk zoetsappige) gele hesjes-demonstratie op de Erasmusbrug in Rotterdam.
Jullie luisteren niet.
Gelukkig hoeven we niet te schreeuwen en te knokken met de politie om te zorgen dat jullie ons toch horen.
Op 20 maart en 23 mei zijn wij namelijk aan het woord.
Dan rekenen mensen zoals Lidnr. #66 en ik met jullie af.
Tot die tijd wandelen wij met gelijkgestemden over die brug.
Kom eens luisteren.
Er overkomt je niks.
Bezorgde burgers zijn niet eng.
Het zijn mensen.
Zij wel :-)
Groet,
JanD
