Beste meneer Timmermans,
Opeens waren we terug bij 17 augustus 2002.
Toen u nog gewoon Tweede Kamerlid was van de PvdA. Toen NRC Handelsblad nog geleid werd door Folkert Jensma. En toen u in NRC Handelsblad verhaalde over het seksueel misbruik waarvan u 28 jaar eerder, als 13-jarig jongetje, het slachtoffer was geworden. Ver voor de hashtags hot werden.
Ik las het interview met verbijstering terug, meneer Timmermans.
Hoe het gezin Timmermans in 1972 van België naar Italië verhuisde.
Hoe uw vader u naar Saint George’s English School stuurde om uw Engels op te krikken.
Hoe u lid werd van de boy scouts van het Pontifical North American College.
Hoe priester en boy scouts-leider Charlie Rouse u, vanwege uw kennis van de Italiaanse taal, in de herfst van 1974 mee vroeg naar de regio Abruzzo om een geschikte plek te vinden voor het volgende zomerkamp van de boy scouts.
Hoe Charlie u op een vrijdagavond kwam ophalen.
Hoe u onderweg naar het slechts 100 kilometer verderop gelegen Abruzzo onderweg overnachtte in een hotel, op één kamer.
Hoe u die avond samen lange gesprekken voerde.
Hoe Charlie opeens vroeg of u zijn schouders wilde masseren.
Hoe hij klaagde over uw aanpak.
Hoe hij voorstelde u voor te doen wat een goede massage was.
Hoe u zich moest uitkleden.
Hoe u op bed moest gaan liggen.
Hoe hij na niet al te lange tijd met zijn handen in uw kruis zat.
Hoe zich een vreemd gevoel van u meester maakte.
Hoe u niet wilde dat het gebeurde, maar tegelijk vocht tegen de gevoelens die de massage opriep.
Hoe u deed of u sliep.
Hoe de priester niet ophield.
Hoe u hem uiteindelijk van u af duwde.
Hoe u die nacht niet kon slapen.
Hoe verward u was.
Hoe u het de maanden daarna steeds moeilijker kreeg.
Hoe u zich schaamde.
Hoe dat benauwde gevoel de bijna dertig jaar daarna vaak terugkwam.
Hoe u die kamer nog altijd kunt uittekenen, de bedden, het raam met de kleine ruitjes, het bruine kastje tegen de muur, de openstaande deur naar de badkamer.
Hoe die beelden maar niet willen vervagen.
Hoe groot de impact van zo’n gebeurtenis is.
Toen ik dat allemaal gelezen had, meneer Timmermans, kreeg ik een gevoel van deernis over me. Ik realiseerde me opeens waarom u bent geworden wie u geworden bent. Typisch gevalletje onbehandelde PTSS. U kunt er niets aan doen.
En weet u wat het ergste is?
U laat het nog steeds gebeuren. De Charlie Rouse van toen, heet nu Jean-Claude Juncker…
Groet,
JanD
