Meneer Rutte,
Toen ik in 1962 geboren werd, had Nederland 11,7 miljoen inwoners.
Toen mijn jongste zoon dertig jaar later geboren werd, hadden we 15,1 miljoen inwoners.
Er zijn tussen zijn geboorte en mijn geboorte 3,4 miljoen inwoners bijgekomen, gemiddeld (om precies te zijn) 113.667 per jaar.
Inmiddels zitten we op 17,2 miljoen inwoners.
Tussen de geboorte van mijn jongste zoon in 1992 en nu zijn er 2,1 miljoen inwoners bijgekomen, gemiddeld 83.307 per jaar.
Conclusie: de gemiddelde groei per jaar was de afgelopen 26 jaar een stuk lager dan de 30 jaar daarvoor.
De laatste drie jaar zit de bevolkingsgroei opeens weer boven de 100.000 per jaar. De verklaring daarvoor is simpel: immigranten. Het migratiesaldo is –niet toevallig sinds de ‘vluchtelingencrisis’ van 2015- spectaculair aan het stijgen.
Dat, 2015, was dan ook het eerste jaar in de geschiedenis van ons land (!) dat er meer migranten bij kwamen dan ‘natuurlijke aanwas’. Waarbij, dit even voor de Leo Lucassen-achtige meelezers, onder de ‘natuurlijke aanwas’ alle in ons land geboren baby’s meetellen, dus ook de kinderen van eerdere migranten.
Het migratiesaldo in 2015 bedroeg 55.100 mensen, in 2016 79.200, in 2017 80.700 en in 2018 88.200. De ‘natuurlijke aanwas’ bedroeg in 2015 23.400, in 2016 23.500, in 2017 19.600 en in 2018 15.900.
Even simpel gezegd: afgelopen jaar kwam er per saldo een recordaantal van 88.200 immigranten bij en bereikte de natuurlijke aanwas met 15.900 nieuwelingen een dieptepunt.
Er is geen enkel teken dat die ontwikkeling zal stoppen.
Integendeel, met het door de meeste partijen in de Tweede Kamer gesteunde Verdrag van Marrakesh zullen de poorten naar onze verzorgingsstaat op termijn alleen maar wijder worden opengezet.
Weet u trouwens dat er een term is voor de ontwikkeling die onze bevolkingsstatistieken laten zien?
Die trein is in 2015 echt hard gaan rijden.
En u trapt niet op de rem.
U geeft juist schaterlachend gas.
Het is ronduit misdadig.
Groet,
JanD
