Beste Saskia,
Vroeger gingen dingen anders.
Ik weet nog dat ik in 2005 als hoofdredacteur van Metro Ebru Umar wilde aantrekken als opvolgster van onze een jaar eerder door een moslimterrorist afgeslachte columnist Theo van Gogh.
Ik stuurde Ebru een mailtje, ik vroeg haar of ze Theo’s plaats wilde innemen, ze nodigde me uit voor koffie, we kwamen tot een deal en op 2 november 2005, precies een jaar na de moord, verscheen haar eerste column.
Zo red je het tegenwoordig niet meer als hoofdredacteur van een krant, begreep ik van AD-collega Hans Nijenhuis.
Hij had jouw laatste boek, Stromboli (drie sterretjes bij Bol.com), gelezen.
En toen?
Toen dit: “Het is na lezing van dit intense, persoonlijke en toch zo herkenbare boek dat ik Saskia Noort mailde, mailde, nog eens mailde, op m’n knieën ging en smeekte om columnist bij ons te worden.”
Drie mails.
Op zijn knieën.
Smeken.
En toen was je blijkbaar eindelijk bereid om (ik neem na al dat gelik en geslijm van Hans Nijenhuis aan: tegen een meer dan redelijke vergoeding) het gepeupel dat het Algemeen Dagblad leest wekelijks te vertellen welk ‘nieuws je raakt’.
Gisteren las ik voor het eerst je column.
Je vindt mannen geloof ik niet zo tof.
Boos.
Mannen in Pakistan eisen de doodstraf tegen een vrouw die na acht jaar voorarrest nota bene werd vrijgesproken van belediging van Mohammed. Mannen in Brazilië scanderen de naam van Bolsonaro, de rechtse hardliner die tot nieuwe president werd verkozen. Mannen in Tanzania kondigen een klopjacht op homo’s aan.
Het komt, brambakker je er in dat stukje vrolijk op los, doordat mannen geen man meer kunnen zijn.
“De man voelt zich, overal ter wereld, ernstig bedreigd door de onvermijdelijke veranderingen die eraan zitten te komen”, schrijf je.
En je concludeert: “Hoewel ze elkaar bestrijden, zijn alle mannen overal ter wereld hetzelfde. De haat-imam verschilt niet zo veel van onze eigen witte haat-predikers”.
En met die ‘witte haat-predikers’ bedoel je dan Jordan Peterson. En Robert Jensen.
Want de blanke Nederlandse man, die luistert volgens jou naar wat de Canadese academicus Jordan Peterson te zeggen heeft. En die kijkt volgens jou naar Robert Jensen.
De schoft.
Wat mag jij je dan gelukkig prijzen met de nieuwe man in je eigen leven hè?
Kluun.
Een empathische man.
Een man die snapt dat als zijn vrouw ligt dood te gaan aan kanker er altijd wel een andere vrouw is die hij heel erg blij kan maken met zijn kwakkie.
En die daar vervolgens na haar dood een bestseller over schrijft.
Allesbehalve een boze blanke man, jouw nieuwe man.
Wel een man die volgens mij perfect bij je past.
Groet,
JanD
