Beste Bart,
Prachtige scoop had je gisteren in De Telegraaf over de atletiektrainer die 35 jaar lang meisjes tussen de 11 en 18 jaar seksueel misbruikte en zelfs zwanger maakte.
Pijnlijk om te lezen dat de Koninklijke (!) Nederlandse Atletiek Unie in 2009 niet eens onderzoek naar die atletiektrainer deed toen zijn toenmalige vereniging CAV Energie uit Barendrecht melding maakte van ‘grensoverschrijdend gedrag’, waardoor hij nog acht jaar lang met kinderen naar dierenporno kon kijken en onbeschermde seks kon hebben.
Pijnlijk om te lezen dat de KNAU toen deze atletiektrainer afgelopen zomer een aantal gevallen had bekend voor de tuchtcommissie van het Instituut Sport en Rechtspraak (ISR) en levenslang geroyeerd werd als KNAU-lid géén aangifte tegen hem deed.
Pijnlijk om te lezen dat die smeerpijp tijdens zijn verhoor bij de tuchtcommissie berekenend was en geen enkel inlevingsvermogen bleek te hebben in wat zijn gedrag voor zijn slachtoffers heeft betekend.
Pijnlijk om te lezen dat hij, door jou geconfronteerd met je bevindingen, “hier geen tijd voor heeft”, maar wel wil weten hoe het nieuws is uitgelekt naar De Telegraaf.
Maar wat ik me afvraag, Bart, is waarom De Telegraaf besloot om niet de volledige naam van de man te noemen, maar wel dusdanig veel informatie over hem prijs te geven, dat elke bejaarde met een internetaansluiting binnen een paar minuten de volledige naam van dat stuk ongedierte heeft gevonden door alleen maar zijn voornaam in te tikken en de naam van een van de clubs waar hij trainer was.
Waarom wel: ‘Jerry M.’. Wel: ’58 jaar’. Wel: ‘buschauffeur bij de RET’. Wel: ‘atletiekvereniging CAV Energie uit Barendrecht’. Wel: ‘Haag Atletiek’.
En waarom niet zijn volledige naam?
Of een foto van de man. Opdat schoolmeisjes die bij hem op de bus stappen gewaarschuwd zijn.
Volgens mij is het van tweeën één.
Óf je houdt het echt vaag bij ‘een atletiektrainer uit Rotterdam’.
Óf je schrijft gewoon ook zijn volledige naam op.
De oplossing die je nu koos zal vast de goedkeuring hebben van de Raad voor de Journalistiek, het Genootschap van Hoofdredacteuren en vooral de bedrijfsjurist, maar het heeft wat mij betreft vooral iets van een eh… held op sokken.
Opdat je, als het tot een rechtszaak mocht komen omdat de man zichzelf in de slachtofferrol manoeuvreert, kan roepen “Ja, maar wij hebben niet gezegd wie het was, mevrouw de rechter! Wij hebben zijn privacy gerespecteerd, hoor! Wij zijn netjes geweest!”
En in de verte hoor ik een echo grommen.
“Ja, wíj wel. Wíj zijn wel integer.”
Het is de echo van jouw stem.
Vlak nadat je je ruim 15.000 Twitter-volgers alsnog een foto van de man hebt gestuurd.
Groet,
JanD
