Broer!
Het was mij een eer en genoegen om een paar dagen jouw plek in te nemen op deze website.
Vanaf vanavond zit je weer in een gebied met 3G-internet op je 06-telefoon en dat betekent dat je vanaf morgen je plaats weer opeist.
Ik heb, nu ik het ‘nieuws’ een paar dagen intensiever moest volgen dan ik gewend ben te doen, wel een verzoek aan je. Vooral naar aanleiding van het NOS Journaal. Dat voerde gisteren die jongeman op die de Nationale Dodenherdenking wilde verstoren en daar van de rechter geen toestemming voor kreeg. Ik had die knul, Rogier Meijerink, niet eerder met beeld en geluid gezien, maar toen dat wel het geval was, dacht ik meteen: ik ga het mijn broer Jan gewoon vragen ook.
Hoe veel leuker zouden onze verjaardagen en andere familiebijeenkomsten niet zijn als je stopte de familie lastig te vallen met al je verhalen over dat soort types uit de Randstad? Een Quinsy Gario, een Tofik Dibi, een vreer, een Anne Fleur Dekker, een Ismaïl Ilgün, een Cailin Kuit, een Christa Soeters, deze Rogier Meijerink en de namen die ik nog vergeet omdat ik niet altijd zin heb om te horen aan wie je je op dat moment nou weer ergert… En in het verlengde daarvan: geldt dat niet ook voor het leven van je, naar ik heb begrepen grote schare, lezers?
Er is zelfs een uitdrukking voor: stop making stupid people famous.
Dat het NOS Journaal die wijsheid niet heeft, betekent toch niet dat jij mee moet in die rat race om maar zoveel mogelijk mensen te bereiken? Weet je nog wat ma altijd zei? “Als ik een broodje poep eet, ga jij het toch niet ook doen?” Nou dan!
Ik zag Rogier Meijerink hakkelen en stamelen en boos zijn op de hele wereld en ik hoorde hem de rechter die hem zijn zin niet gaf een koloniale overheerser noemen en aankondigen dat hij lekker toch de Nationale Dodenherdenking ging verstoren en ik dacht: Wimpie Tan.
Weet je nog dat we vroeger in Bergambacht Wimpie Tan hadden?
We zagen ‘m zelden, omdat ie zoals dat toen heette “in een sanatorium zat”, maar als we ‘m in de Hoofdstraat tegenkwamen, kon ie opeens voor ons gaan staan, allerlei domme dingen roepen en eisen gaan stellen. En als we ‘m dan z’n zin niet gaven, begon ie steeds harder te schreeuwen en letterlijk tot bloedens toe te stampvoeten. Meestal ging er dan wel iemand zijn moeder waarschuwen en die haalde hem dan op. Of de politie. Vervolgens zat ie weer heel lang “in het sanatorium”.
Weet je nog wat wij thuis altijd te horen kregen? “Jongens, als jullie Wimpie Tan in de verte zien, heel snel een zijstraat of een winkel in, want anders krijgt ie weer een aanval.” En als we dan vroegen wat voor aanval, was het antwoord van ma, die niet kon liegen: “Hij heeft klem gezeten bij de geboorte en is niet helemaal goed. Negeer ‘m nou maar, dan gebeuren er tenminste geen ongelukken.”
We negeerden ‘m niet altijd, maar ik denk dat we allebei best weleens hebben teruggedacht aan die waarschuwing. Want na zijn laatste uitbarsting, toen jij Wimpie Tan “achterlijke sukkel” noemde en ik ‘m uitlachte toen ik ‘m boos zag worden, en hij niet alleen zijn rechtervoet brak tijdens het stampvoeten, maar ook met zijn hoofd de winkelruit van kapper Speksnijder kapot sloeg, verdween hij voorgoed “in het sanatorium”. Dat was misschien wel prettig voor Bergambacht, maar zielig voor zijn moeder.
Welnu broer, Quinsy Gario, Tofik Dibi, vreer, Anne Fleur Dekker, Ismaïl Ilgün, Cailin Kuit, Christa Soeters, Rogier Meijerink, het zijn allemaal Wimpie’s Tan.
Allemaal klem gezeten bij de geboorte.
En de “sanatoriums” zijn helaas wegbezuinigd.
Groeten van je broer!
Kees
