Zoals je gemerkt hebt Brussen moest ik een tijdje nadenken over wat je hebt geschreven. Jij stelt dat ‘haat het bindmiddel is in Nederland’. Haat jegens alles wat succesvol is. Als importhollander ben ik het niet met je eens, Nederlanders haten niet. Integendeel. Nederlanders vinden haat een emotie die niet hoort. Haat is banaal, haat is ongeciviliseerd, haten dat doen de anderen. Met name moslims – ja daar ‘is ie weer.
Ik kan er redelijk kort over zijn: ik kan haten. Als geen ander en zeker niet als een Nederlander. De Nederlander is hypocriet in z’n emoties denk ik dan, want hoe kun je nou niet haten? Het baart mij soms zorgen dat ik het wél kan. Wat is er mis met mij? In de tijden dat ik nog niet door had dat je de woorden ‘haat’ en ‘haten’ niet mocht opschrijven en benoemen als emotie, werden ze steevast uit mijn stukken geschrapt door eindredacteuren. Of afgezwakt. Haten hoort niet – net als je ongecensureerde mening geven. Dat is radicaal.
Nee Brussen, Nederlanders haten niet. Nederlanders kroppen op. Want Nederlanders willen geen ruzie, Nederlanders willen met iedereen vriendjes zijn. Op zich een nobel streven maar het werkt niet, zeker in een land waarvan de mentaliteit doordrongen is door winst en geld verdienen – en vooral niet uitgeven. Jij denkt er misschien anders over maar het Nederland van mijn ouders, het Nederland waar zij in werden opgenomen, was er één van werken. Vlijtig werken. De mannen werkten, de vrouwen zorgden voor de kinderen en het huishouden. Op één inkomen kon je heel goed leven, hoewel mijn ouders zich altijd verbaasden dat ‘vakantie’ voor de Nederlander betekent dat ‘ie in een tentje op de grond gaat slapen of met een sleurheut de grens over boemelde – terwijl ze thuis alle ruimte en voorzieningen hadden.
Haten en opkroppen leiden tot hetzelfde: een explosie van emoties. Via de omweg die ongenoegen heet. En jaloezie. Want die anderen he? Die doen wel dingen die niet horen. Die geven hun verdiende geld wel uit aan vliegvakanties, grotere auto’s, vul maar in en godbetert die anderen zeggen wél wat ze ergens van vinden. Dat hoort niet, dat was de afspraak! Eerst lullen ze binnenskamers over wat er misgaat. Dan met vrienden. Praten ontaardt in jaloezie. In waar doen ze het van? In wie denken ze wel niet dat ze zijn?
In onze samenleving is alles al goed. Dat dak en die auto en dat eten enzo. In onze samenleving heeft klagen een andere connotatie dan die in derde wereldlanden. Onze fout is echter dat we ons met derde wereldlanden vergelijken, naar het verleden kijken in plaats van de toekomst, waar we heen willen.
We hebben geleerd dat meer en beter niet hoort. En als je dat wél wilt, als je wél vooruit wil komen in je vak, als je wél een beter leven wilt, als je wél geeft om luxe, als je wél benoemt wat beter kan en waar het mis gaat, haten mensen je. Stiekem. Omdat je benoemt wat je niet mag benoemen: je ambities.
Geen ambities hebben is beter in Nederland en als je ze hebt mag je ze zeker niet uitspreken in het openbaar. Het hoort niet. Wie denk je wel dat je bent? Beter dan de ander?
Ik zal je wat zeggen Brussen: mijn naam is Ebru Umar. En ik ben beter dan menig columnist die duffe stukjes in MSM tikt. Ik ben beter dan menig opiniemaker die RTV vervuilt. En ik kan het Nederlandse establishment haten dat met man en macht zijn wereldje afschermt tegen iedereen die iets kan. Niet omdat ze anderen haten, nee deden ze dat maar. Dan was het tenminste duidelijk.
Haat wordt in Nederland vermomd als jaloezie. En er is niets kinderachtiger of gevaarlijker dan jaloezie. Sla de geschiedenis er maar ‘ns op na: aan jaloezie, niet haat, zijn imperiums aan ten onder gegaan.
Bert Brussen & Ebru Umar schrijven om de dag een column voor ThePostOnline & Fabmagazine.nl.
